Her iki takım adına, 2 ve 35’te Cenk Tosun’un vuruşu, Ibricic’in kafa şutu; 7’de Hamit Altıntop’un uzak mesafeli topu dışında kayda değer bir tehlike yaşanmadı. Uyku saati yaklaşmış Sarı - Kırmızı ve sade beyaz formalı çocuklar, tribündekilere de uyku getirdi adeta. Hikmet Karaman ve Fatih Terim çırpına dursun, oralı bile değildi oyuncuları. Özellikle Galatasaraylı pahalı ayakların, gol bölgesinde adres bulmayan ortaları, ayyuka çıkan pas hataları, devamlı esneyen taraftarlarını ancak uyandırabildi! “İyi uykular” demek geldi içimden… Oysa Terim, Braga maçını düşünerek doğru 11’ini kurmuş. Ayrıca işin ciddiyetini kavrayıp Gaziantepspor’un TT Arena’ya sıkıntılı geldiğini de hesaba katarak; ilk 45 dakika boyunca futbolcularını kenardan fişekleyip durdu. Hafta arası futbolcularının yönetime yaptığı çıkışı haklı bulan ve onları destekleyen Karaman da son maçta 3 puan alan takımını bozmadı. Talebeleri biraz da olsa hocalarını üzmedi ilkyarı sonuna dek… Terim yer mi? 250. maçına çıkıyor. İster mi bu anlamlı gecesinde uyutucu futbol. Hemen 1. devrenin abuk sabuk işlerine imza atan iki ismine kemendi attı.

Kupa gününün başarılıları Elmander ile Engin Baytar’ı, ‘uyandırma çanıyla’ sahaya yolladı. Bu değişim, taraftarı da uyandırmıştı; şenlendi bir anda stat. Akabinde cümbür cemaat Gaziantep kalesine yüklenmeye başladı Galatasaray ama bu kez de şenliği Hikmet Karaman bozdu. Yalnız adam Cenk’e biraz olsun yardımda bulunan Serdar Özbayraktar’ı alıp, Şenol’u da savunmanın içine ekleyip; ‘Çanakkale geçilmez’e dönerken golü şansa bıraktı. Haydaa! O şans golü 70’de gelmez mi? Ibricic’in sallapati şutu, Dany’e çarpıp, o sıralar sakatlıkla uğraşan Muslera’yı kontrpiyede bırakmaz mı? Ayıkla pirincin taşını. Burak silkindi, “Bir benle olmaz. Haydi, hep beraber” dedi ama; duyuramadı arkadaşlarına…