Sevgili Hakan Kara, haberin olsun, artık sana küseceğim.
Bir de İzmirli olduğunu söylersin, özledim deyip buralara gelecektin de, biz de seninle hasret giderecektik güya. Hem sen neden hâlâ oradasın ki, belki çoktandır görüşmediğimizden bilmiyorsundur, ben artık yaşlandığımdan bu dünyanın işlerine akıl sır erdiremez oldum. Oysa bu ülkenin çevre sorunlarını dile getiren gazetecilerin en başında gelen sen değil miydin, sonra da bu konunun peşini asla bırakmayan...
Hatta hatırlarsan senin verdiğin haberler sayesinde sesimizi duyurmuştuk da, Yeşiller Partisi’ni ancak böyle kurabilmiştik. İşte ben de bu yüzden ne zaman albümünün sayfalarını çevirmeye kalksam, birlikte yaşadığımız bu maceramızın fotoğraflarını görünce seni anmadan yapamıyorum. Bir süre gözümün takılı aldığı bu fotoğraflar beni alıp seninle birlikte ya Eski Foça’daki zehir püskürten fabrikaların ya da Aliağa Termik Santralı’na karşı çıkmak için yapacağımız eylemlerin yollarına taşıyor. Bu kadarla kalsa neyse, bir de hani şu ‘caretta’ diye isim taktığın, aramızdaki konuşmaları çevirirken onca ter döktüğün Karitas Hensel vardı ya, bir gün de onunla Efes Amfi Tiyatrosu’ndaki konseri izlerken içtiğimiz şarabın tadı hâlâ damağımda sanki; bu da onca koşturmalarımızın cabası olsa gerekti canım! Hakan, bilesin ki seni pek özledim, tabii ki bu saçmalık bitip çıkacaksın oradan, yeniden bu sorunları yazmaya devam edecek, sonra İzmir’e gelip burada eski günlerimizi… Hayır, geleceğe ilişkin hayallerimizden asla vazgeçmeyip, paradan puldan çok ekolojik dengenin korunacağı yeni bir dünyanın var olacağına duyduğumuz inançla yine hep birlikte koşturmaya devam edeceğiz sevgili dostum!
