ESKİŞEHİR - Şike ve teşvik davasında 4’ü Silivri; 4’ü Çağlayan’da olmak üzere 8 stresli, bir o kadar da heyecanlı gün geçirdim. Silivri’de hiçbir zorluk çekmedim. Buradaki çalışma şartları mükemmeldi. Ancak Çağlayan için aynı şekilde düşünmüyorum. Sözüm ona Avrupa’nın en büyük Adliye Sarayı. Ne var ki işlevi son derece kötü. Duruşma salonunun olduğu C Blok’ta her gün sorun yaşadım. Kapıdaki görevliler özel güvenlik; hiçbir şeyden anlamıyorlar. Sarı Basın Kartımı gösteriyorum, “Bu nedir” diye soruyorlar. Birinci kapıyı geçsen diğerlerinin başındakiler “Nereye?” diyor. Geçiş izni yok; işin yoksa bekle.. Bir şekilde içeri giriyoruz, burası facia. Herkes üst üste; bu, işkence değil de ne?

Son geceyi unutamam. Karar anıydı. Saatlerce sürdü. Heyecanı başkaydı. Meğer maçlarda yaşadığım heyecan boşmuş. Hele hâkimin iki dudağının arasından çıkacak sözleri beklemek insanın ömründen alıyor. Yıllardır spor basınında çalışıyorum, adliyede gördüklerimin yanında bizim yaptıklarımızın eğlence olduğunu anladım. Gece yarısı 02.10’da 7 tahliye kararı çıktı. Mahkeme Başkanı Mehmet Ekinci, tek tek isimleri saymaya başladı: “Şekip, Bülent, Cemil, Mecnun..” Peki ya Aziz Yıldırım? Başkana tahliye yok. Suçu ne; hâlâ belli değil. O zaman neden yatıyor? Bu sorunun yanıtı da nedense cevapsız kalıyor.

25 milyon üzüldü, ağladı.. Yıkım tablosu Aykut Kocaman’a, Volkan’a, Alex’e, Gökhan’a, Mehmet Topuz’a, Emre’ye kadar uzadı. Gel de top oyna.. İnsanın psikolojisi allak bullak oluyor, motivasyon sıfıra iniyor ve düzelmiyor. Sarı - Lacivertliler bunu 8 aydır yaşıyordu. Şimdi bir ay daha katlanacaklar. 26 Mart günü geldiğinde neler olur kestirebilmek güç. Tüm iddiaları çürüten F.Bahçe Başkanı hâlâ içerideyse düşündürücü bir durum var demektir.

Geçirdiğim yorucu gecenin ardından Eskişehir deplasmanı bizi bekliyordu. Görev kutsaldır, koyulduk yola.. Kente varışımız 4 saat sürdü. Sonra Atatürk Stadı’ndaki yerimizi aldık.

Oyunun adı kandırmaca

İlkyarıda sahadaki futbol beni hiç doyurmadı. Böyle oyunu sanırım amatör futbolcular sergilemez. Sanki sezonun son maçı; koşan, mücadele eden yok. Avrupa’da hafta sonları en üst düzeyde maçlar izliyoruz. Bizimkilerin yaptığı ‘kandırmaca’ya giriyor. Bu bölümde oyun içinde bir şut var; o da gol. F.Bahçe savunmasının acizliğinden oldu. Bakıyorum; Emre, Yobo’ya bağırıyor, bir başka pozisyonda da Bekir, Volkan’ın attığı topa ayağını uzatamıyor, küser gibi. Arkamda bir ses: “Ben bu adamı Samandıra’ya sokmam.” Eskişehirspor da gollerin dışında yoktu. 1-0 gerideysen gol yemeden atmayı düşüneceksin. Böyle bir zorunluluğun var ama teşebbüsün olmazsa rakip gelir 2’yi atar. Sonra uğraş dur.

Dün gece F.Bahçe’de Alex, biraz da Emre ile Stoch’un dışında formanın gerçek hakkını vereni göremedim. Hep söylüyorum; yinelemek durumundayım, ayıptır beyler, bu formanın bir şerefi var. Sadece üzerinize giymekle olmuyor. Ersun Yanal ve öğrencileri için 3 puan tabii ki altın değerindeydi. F.Bahçe, deplasmanda ev sahiplerine moral veren bir takım oldu. Bu yenilgi fobisinden ne zaman kurtulacaklar, merak ediyorum...