Pazar günü Taksim Meydanı’nda, rengârenk flamalara, pankartlardaki muhalif sözcüklere bakarken, her dilden muhalif slogana kulak verirken kendimi ansızın düş görürken buldum.

Ülkede bir şeyler değişmiş ve ansızın seçim barajı yüzde 5’e çekilmiş ya da daha iyisi nispi sistem kabul edilmiş. İşte bu devrim gibi bir şey! İşte bu şu günlerde üstünde en çok durmamız gereken şey!

Çünkü, 1 Mayıs’ta meydanları dolduran her renk, her söz Meclis’te de yansımalı, aksi demokrasi olmuyor, kimse kimseyi aldatmasın!

Dünyada sevdiğim işlerden biri, yılanla yaptığı dansla ünlü porno yıldızı Cicciolina’nın eşcinseller tarafından desteklenerek İtalyan meclisinin kapısından içeri girmesidir.

Porno yıldızı Katolik İtalya’nın meclisine girerken, kılık kıyafetiyle, acayip şapkasıyla öyle bir olay yaratmıştı ki, filmlerinde en fantastik sahneleri kurmaktan çekinmeyen, İtalya’nın iftiharı ünlü yönetmen Fellini, “Ben bile bunu hayal edemezdim” demişti.

Neden benim Meclisimde gay ve lezbiyenlerin ve seks işçilerinin bir temsilcisi olmasın?

Halk Cephesi, önümden geçiyor. Bizlere yeniden tecritte tutulan ve sessizce ölüme mahkûm ettiğimiz dostlarını anımsatıyorlar. Biz onları atıldıkları o kuytularda unuttuk. Görmemizlikten geliyoruz, usul usul ölmeleri hiçbirimizin vicdanını sızlatmıyor ve Halk Cephesi en disiplinli yürüyüşleriyle onları unutmamamız gerektiğini bize söylüyor.

Neden benim Meclisimde ölüm oruçlarından, tecritlerden gelen bir milletvekili grubu olmasın?

Sadece seçim sistemini değil, Meclis’e girme koşullarını da düzeltmenin zamanı geldi, aksi halde bu güzel ülkeye biçilen gömlek dar geliyor. Aksi takdirde meydanların sesi Meclis’e yansımıyor ve ne yazık ki, bu düzenin adı demokrasi olmuyor!

Canım liseliler, YGS mağdurları, alanların en gençleri, nasıl da coşkulular, uğradıkları mağduriyet bile onların enerjisini azaltmamış. İktidar onları görmezlikten, duymazlıktan geldi çünkü emir büyük yerdendi, çok uzaklardan Amerika’dan. Muhalefet partileri de onları ne yazık ki, yalnız bıraktı. Ama onlar yeni teknolojileri, sanal âlemi en iyi biçimde kullanıyorlar ve büyüyorlar, onların sesine kulak vermeyenler iki üç seneye kalmadan yaptıkları hatayı görecekler! Bunu en çok muhalefet partileri hissedecekler.

Cumartesi Anneleri, faili meçhul yakınları yürüyor. Seçim öncesi göstermelik bir tavırla Cumartesi Anneleri’ni kabul eden Başbakan daha sonra ne yaptı? Hangi kaybın ya da faili meçhul cinayetin peşine düşüldü.

Benim Meclisimde Cumartesi Anneleri’nden bir tek kişi bile olmayacak mı? Bu içimi acıtıyor ve belki de en çok bu nedenden 1 Mayıs meydanındaki gökkuşağına bakıp düş kuruyorum.

Tarlabaşı’ndan aşağı BDP’li kadınlar ellerinde bayraklar yürüyorlar. Pek çoğu okuma yazma bilmiyor ve seçecekleri bağımsız adayı öğrenmek için adayların yüzlerini ezberlemek zorundalar. Bir büyük oyunun en trajik sayfası burada, bağımsızlar daha sonra birleşip bir grup kuracaklar. Meclis’e parti adayı olarak girecek milletvekillerinin bir an durup bu oyunu düşünmelerini istiyorum. Böyle bir Meclis’e girmek içinize siniyor mu ?

Hadi bakalım, gerçek bir demokrasi istiyorsanız şu barajı düşürün, partiler yasasını değiştirin ve seçilme koşullarını yeniden en hakbilir hale getirin, aksi takdirde bu yeni Meclis bizim Meclisimiz olmayacak, bu böyle biline!

Benim kurduğum düşü milyonlarca insanın kurduğunu aklınızdan çıkarmayın!

Bu bir yurttaş çağrısı.