Latin Amerika’nın solcu rahipleri beni her zaman şaşırtmıştır. Onları önce Latin Amerikalı yazarlardan öğrendim. Sömürü dönemlerinde, Vatikan’ın fazlasıyla dürüst ve adaletçi bulduğu rahipler, Latin Amerika’ya sürüldüler. Ve onlar, adaletçi ruhlarıyla, ezilen, birer köle haline gelen Latin halklarını kendi ülkelerine karşı isyana teşvik ettiler, hatta pek çoğu isyanın başına geçti.

Kıtadaki bağımsızlık savaşlarının birer kahramanı olan rahipler, daha sonraları cuntalarla başı belaya giren ülkelerde, birer sol militan gibi çalıştılar. Pek çok insan onların sayesinde hayatta kaldı, anne babaları öldürülen sol militanların çocuklarını kendi çocukları gibi korudular ve dünyanın Latin Amerika cuntalarının zülmünü öğrenmeleri en çok onların sayesinde oldu.

Temelde, insanlar arasında adalet ve eşitlik kurmayı hedefleyen dinlerin, zaman içinde bu ulvi amaçtan saptıklarını hepimiz biliyoruz. Hiçbir din, meydana çıktığı zamandaki gibi saf kalmamıştır. Buna elbette Müslümanlık da dahil.

Bütün bu uzun girişi neden yaptım? Bugünlerde kafamda sürekli şu soru var: Evlatları sel suyuna kapılan, şehit olan, Kuran kursunda binanın çökmesiyle ölen Müslümanlar, neden hep “Allah aldı Allah verdi” diyerek, çevrelerine şöyle bir dikkatlice bakmıyorlar? Neden bir kez olsun, “Neden Allah hep fakirlere vuruyor?” cümlesi dillerinin ucuna gelmiyor?

Neden, artık tüketim toplumunun bir parçası haline gelen, fütursuzca para harcayan diğer Müslüman kardeşlerinin, dinin “paylaşmak ve gösterişten uzak durmak olan” bu en önemli güzelim öğretisinden uzak yaşadıklarını bir gün olsun sorgulamıyorlar.

Hayır, o kadar da değil, ister dindar olsun, ister olmasın, adaletin ve eşitliğin bittiği her yerde, soru sormalar başlar. Özellikle de gençler arasında, çünkü onlar kurulu düzene doğaları gereği karşıdırlar, isyankârdırlar ve öyle de olmaları gerekir, aksi takdirde dünyanın geleceğinden umudu hep birlikte kesebiliriz.

İşte Rebeze, evet bu sözcüğü biraz açalım. Rebeze, İslamı ilk kabul eden sahabelerden Ebuzer el Girafi’nin sürgün edildiği çölün adı. “Evinde yiyecek olmadığı halde kılıcını çekip sokağa fırlamayanın aklına şaşarım” sözü ona ait. İnsanı şaşırtacak kadar radikal bir söz.

Ebuzer el Girafi’nin sürgün edildiği çölün adı, şimdilerde kendilerini Antikapitalist Müslüman Gençler olarak tanımlayan gençlerin kurduğu bir kültür evine ait. Antikapitalist Müslüman Gençler’i geçen 1 Mayıs’tan anımsayacaksınız. Onlar 1 Mayıs’ta Fatih Camii’nde iş kazasında ölen işçiler için gıyabi cenaze namazı kılmış, ardından yürüyüşe katılmışlardı, sonradan birkaçının başı belaya girdi.

1 Mayıs vesilesiyle tanıdığım bu gençler her türlü mahalle baskısını, sadece mahalle baskısı mı, içeri girmeyi, biber gazı yemeyi, okullardan atılmayı, tıpkı solcu gençler gibi göze alıp, yola çıkmışlardı. Tersanelerde, maden göçüklerinde, yol yapımlarında ölen işçilerin yanındaydılar, taşeron sistemine ve en önemlisi, Müslümanlığın özünden koparılıp, kapitalist sömürünün önemli bir aracı haline getirilmesine karşıydılar.

Aralarında yazarların, şairlerin, gencecik kızların bulunduğu bu örgütlenme, solun yıllardır savunduğu pek çok değeri savunuyordu. Şöyle diyorlar: “Peygamber, Mekke’de sömürü saltanatını devirip yerine eşitlikçi bir düzen kurarak devrim yapmıştır. Bu nedenle esasen anarşizme ve Marksizme yakın bir dünya görüşü ortaya koyuyor. Bunu belirgin kılmak gerekiyor.”

Sol yıllarca dinin toplum üstündeki etkisini afyonla eşit tuttu, pek de haksız sayılmayız ama ne yapalım ki, bu ülkenin büyük çoğunluğu Müslüman ve “Allah verdi Allah aldı” söylemiyle yıllarca derin bir uykuya dalmış. Bu sözü sorgulayan her hareket beni heyecanlandırıyor.

Müslümanlarda “paylaşımcı din” algısını uyandırmaya çalışan Antikapitalist Müslüman Gençler, ramazanda lüks ve gösteriş kokan iftarlara karşı, büyük otellerin önünde çadır kurup açlık grevine başlayacaklarmış. Bir büyük çadır da Taksim’de kurmayı planlıyorlar; sabah akşam kuş sütünün eksik olmadığı iftarlardan ve bu iftarlarda her gün bir Türk büyüğünün Müslümanlık hakkındaki veciz sözlerinden gına getiren herkese çadırlar açık.

\n\n