BÜTÜN açılımlar bitti de bir bu mu kalmıştı?
Biz o konu çoktan kapandı biliyorduk. Daha doğrusu, öyle olması gerekirdi bunca yıldan sonra. Meğer kapanmamış. Ana muhalefetin bilinçsiz ve yersiz kurcalamasıyla AB ve “ek protokol” kavramları, dolayısıyla da “Kıbrıs sorunu” sözleri dolaşmaya başladı.
CHP, AB ve Gümrük Birliği konularında iktidarın tutumunu eleştirmişti. Başbakan da, “O konularda 1963’te imzayı atan Sayın İnönü; biz mi vardık iktidarda? Bir müzakere süreci mi başlattınız, bir fasıl mı açtınız?” dedi ve sıkıntının nedenini şöyle anlattı: “Bir hazırlık, geçiş ve sonuç dönemi olarak baktığınızda, AB Ankara Anlaşması’na uymamıştır, hâlâ da uymuyor. Bizi hep oyalamışlar. Bize dedikleri, Ankara Anlaşması’nın ek protokolünü imzala. Dayattığı ek protokolü bir de benim kabul etmem için TBMM’den geçmesi lazım. Oradan geçmeden altına imzamızı atmayız. Geçebilmesi için de bir anayasal çoğunluk gerekir. Çünkü bu işin riski var, önümüze bir bedel olarak çıkar.”

Şimdi, oldu mu?

Durup dururken bir de Kıbrıs’ta ödün vermek yolunda iktidar-muhalefet yarışı çıktı başımıza. Başbakan, daha doğrusu bu yanıtı hazırlayanlar haklı: Yakında Ankara’ya gelecek olan AB’liler bunu kurcalamadan dururlar mı? İktidarı eleştirmek, daha doğrusu köşeye sıkıştırmak için, hükümete seslenerek “Boş duracağınıza, Kıbrıs konusunu akıllıca bitirecek biçimde yeni bir planla ortaya çıkın; gerçek ‘iki devletli çözüm’ için karşılıklı saldırmazlık ve iyi komşuluk paktını içeren, ada devletlerinin birlikte kurabilecekleri meteoroloji, hava trafik kontrolü işlerinde ortak kurumların yaratılmasını önerin” demek daha akıllıca olmaz mıydı?

Bilinsin ki, Avrupa’nın kurnazları Kuzey Kıbrıs’ı Türkiye’den koparmak için sözde barışçıl ve onlara göre “İki taraf açısından da elverişlidir” diyebilecekleri bir fırsatı kollamaktadır. O “fırsat”ın Kıbrıslı Türkleri ve Türkiye için pek elverişli olmayacağını ve bizim açımızdan geçmişteki çabaları, özverileri, hatta can kayıplarını anlamsızlaştıracağını da iyi bilmek gerekir.