‘Yurttaşlık Bilinci’ne Katkı

Yeni anayasada ülkemiz insanı sadece “vatandaş” ya da “cumhuriyet vatandaşı” şeklinde tanımlanmak isteniyor. Yaşamda bu vatanı paylaşan herkes için geçerli gibi görünebilir; ancak, yine bu vatanı “yurdumuz” yapan, atalarımızın bizlere miras bıraktığı “yurtseverlik erdemi”ni de içeriyor mu?

Derinlemesine düşünüldüğünde bize uygun en geçerli kavramın “yurttaş” ya da “Türkiye Cumhuriyeti Yurttaşı” olduğunu savunanlar da var… hem vatandaş, hem de yurtsever olabilmeyi içeren “yurttaş” deyimi, yine tıpkı atalarımız gibi, kendini ülkesinin esenliğinden sorumlu görenleri tanımlıyor; bireysel ve toplumsal sorumluluklar yüklüyor. Denebilir ki “yurttaşlık” bilinci, aynı zamanda aydınlık yarınların güvencesi olan “yurtsever vatandaş” olabilmenin de mayası...

İşte bu bilinci yaygınlaştırmak; sorunlara kalıcı çözümler arayarak yarınlara bakmayı bireylerin ve toplumun yaşam felsefesi kılmak için çaba gösteren bir dernek var: “Yurttaşlık Hareketi Derneği” (YHD).

2003’ten bu yana “çıkış yolu yurttaşlıkta” diyerek “çözüm yurttaşlık bilincinde” ilkesiyle çalışmalarını sürdüren YHD şunu anımsatıyor: “Sosyal ve ekonomik alanlarda gelişimin ve üretkenliğin arttırılmasında, birey yurttaş eğitiminin büyük payı ve önemi vardır.”

Üç anlamlı öykü

Peki, bu nasıl olacak? Bireylerin, sömürgeci dünyanın istediği gibi “bireyci” tüketicilere dönüşmeden, özünde ve sözünde “yurttaş” olarak toplumsal yaşama katkı ve katılımları nasıl geliştirilecek?

YHD bu soru için öngördüğü yaygın eğitim çalışmalarının yanı sıra, yurttaşlık bilincini zenginleştirmeyi hedefleyen “kitap derlemeleri” de hazırlıyor... Bu yıl ise Utku Erişik’in kaleminden “İçimizden Öyküler”i, dernek üyelerinin emektar çabaları ve Truva Yayınları işbirliği içinde yurttaşlık eğitimine armağan ediyor.

Kitapta Mustafa Bilgin’in desenleriyle yer alan ilk öykü “Zeren Çiçeği ve Vadideki Zambak.” Yazar öyküsünün başlarında diyor ki; “İlk gençlik ve gençlik dönemimizde, anne ve babalarımızın yaptığımız ya da yapmak istediğimiz işlerde bize karışmasından şikâyet ederiz hep. Oysa yıllar geçtikçe anlarız ki, yaşamın kendisi bize onlardan daha fazla karışmaktadır aslında...”

Bu gerçeği kendi yaşamınızla kıyasladığınızda, öyküyü daha bir sarmalayarak okuyor ve yurttaşlığın değerini daha bir özümsüyorsunuz...

“Tek Duygu, Üç Kuşak” adlı 2’nci öyküde ise kahramanımızın “dede”sinden dinlediği şu sözler, hepimizi en bıkkın zamanlarımızda bile yaşama coşkuyla bağlayacak bilgelikte değil midir? “Her sabah yeni bir umut demektir; uyandıysak yaşam sürüyor demektir. Uyandıysak yeni umutlar var demektir.”

Dedenin öğüdünü okuduğumda “hele olabildiğince erken uyanmak” diye düşündüm… “Güneşle birlikte umudu karşılamak” yurttaşlığın belki de ilk adımı... Ünlü marşımız da öyle değil midir? “Güneş ufuktan şimdi doğar; yürüyelim arkadaşlar..”

3’üncü öykü de Öğretmenler Marşı’nın ilk dizesi olan “Alnımızda Bilgilerden Bir Çelenk...” Beş emekli öğretmenin, yıllar önceki okul arkadaşlığında edindikleri “takım” bilinciyle, uzun yıllar sonra nasıl yeniden buluştukları anlatılıyor.

O bilinç ki eğitim yıllarında nice “takım” halindeki başarıları yaratmışken yaşamın içinde unutulup terk edilmek yerine yeniden bir araya getiriyor... Bu buluşmanın özlem giderme dışındaki en anlamlı armağanı ise yeni bir geleceğe “takım çalışmalarını anımsayarak” yelken açmak oluyor… Yurttaşlık da zaten “birlikteliğin” güvencesi değil midir?

YHD kitabını sunarken diyor ki; “Öykülerin bir yerinde siz de varsınız, çünkü siz de bu çiçeklere can verenlerdensiniz...”

www.truvayayinlari.com