Baskıcı düzenlerin virüsü fırsat bilerek egemenliklerini pekiştirdiği, zulümlerini artırdığı dünyanın birçok ülkesinde ve ülkemizde insanların daha da bunaltılması, yazık ki yaşamın temel bir gerçekliği oldu.

Bu ince ayarların yapıldığı gerçeklikte kaygılanmak, hüzünlenmek, korkmak, öfkelenmek her duyarlı insanın hakkı.

Yazgülü Aldoğan, Cumhuriyet’teki 6 Ağustos günlü yazısında, Endişe duyuyorum, endişe duyuyorlar! çığlığıyla ve verdiği örneklerle bu gerçekliğe ne güzel parmak bastı.

‘Cumhuriyet’imize teşekkür

Virüsün ve her alanda yaşananların bunalttığı yaz sıcaklarında serinlemenin, yalnızlığı, kaygıyı, korkuyu aşmanın, her şeye karşın umudu çoğaltmanın bir yolunun da okumak olduğunu bilmek güzeldir.

Gazeteleri okuyorum (yazık ki yazılı basın da zor günler geçiriyor), duyarlı insanların elinde Sözcü’yü, BirGün’ü, Korkusuz’u, Evrensel’i, Yeni Çağ’ı ve en çok Cumhuriyet’i gördükçe seviniyorum.

Cumhuriyet, tarihinden aldığı insanlaşma arayışı mirasını her baskıya karşın dirençle sürdürüyor. Duyarlı insanların kaygılarını aşmasına katkı olan, duyarsızların kafasına kuşkular, sorular sokan, gazeteciliğin anlamını dünyaya gösteren gazetemize teşekkür etmek, duyarlı insanların görevi.

Bilgiyi ve gerçeği arama, bulma, aktarma susuzluğu içinde haber yağdıran genç muhabirler; yorumları ve saptamalarıyla usta ya da köşelerinin hakkını veren genç yazarlar, eklerden yazı dizilerine gündeme getirdiği arayışlara, gerçekleştirdiği söyleşilere kadar dolu dolu, gerçeklerle örtüşen bir gazete sunan Cumhuriyet’imizin Genel Yayın Yönetmeni Aykut Küçükkaya başta olmak üzere tüm yönetici ve emek verenleri; şükran size!..

Cehaletin İktidarı

Bugünlerde okuduğum, Demokrat Parti’nin Türkiye’yi şeriat felaketine sürükleyen politikalarına karşı “Bu ülkede artık anayasa hukuku öğretimi yapılamaz!” diyerek AÜ Hukuk Fakültesi’ndeki derslerini kesen, şeriata karşı ve kadınların eşitliği konusundaki bilgilendirmeleriyle öne çıkan, 2010’da yitirdiğimiz Prof. Dr. İlhan Arsel’in Cehaletin İktidarı yapıtı (der. Arzu Toker, Kaynak Yayın) bugün yazılmış gibi.

Muazzez İlmiye Çığ’ın önsözüyle sunulan kitaptaki 1970’lerden beri yazılan makaleler, kültürümüze Arap Milliyetçiliği ve Türkler, Aydın ve “Aydın”, Şeriat İnsan ve Akıl, Şeriat ve Kadın gibi yapıtlar armağan eden bir aydının gerçekleri saptayan, bilgilendiren, uyaran bir çığlığı…

Don Camillo’nun Küçük Dünyası

Don Camilllo, 1984’te en büyük gülmece ödülü Altın Palmiye’yi alan Giovanni Guareschi’nin Don Camillo ve Şeytan, Don Camillo Çıkmazda, Don Camillo Moskova’da, Don Camillo Hayırsız Oğul gibi birçok dile çevrilip satış rekorları kıran, filmlere çekilen politik gülmece yapıtlarının kahramanı, hazırcevap bir kasaba papazıdır.

Dizinin ilk kitabı olan, çok sevdiğim Don Camillo’nun Küçük Dünyası (çev. Müge Çevikoğlu, Bilgi Yayın) için yazar şöyle diyor:

“Eğer Don Camillo yüzünden bana kırılan rahipler olursa, kafamda bir şamdan kırabilir; Peppone yüzünden bana kırılan komünistler olursa, sırtımda bir sopa paralayabilir. Ama İsa’nın konuşmaları yüzünden bana kırılan olursa, yapacak hiçbir şey yok; çünkü hikâyelerimde konuşan Hz. İsa değil, benim aklımdaki İsa’dır. Yani benim vicdanımdır.”

Bir Yılmaz Uçar vardı

İstanbul Düşü, Ağlayan Bebek, Artçı Sarsıntılar, Kanadı Kırık, Yıkım, Galata Köprüsü’ndeki Kamyon adlı öykü, Umut (şiir), Sözü Dudaktan (söyleşi) kitaplarında, Garip Ozan adlı güncesinde, Orhan Kemal biçeminde emekçi insanları anlatan, emekçi, genç yazar kardeşim Yılmaz Uçar’ın (d. 1965) 5 Ağustos’taki ölüm haberiyle sarsıldım.