Tribünlerde doluluk yok, o muhteşem uğultu da yok; TT Arena’da haliyle o baskın futbol da yok. Ama Mancini’nin Galatasarayı’nda değişim çok. Sadece sol taraf değişime uğramamıştı. Telles-Sneijder; bir şeyler beklendi onlardan; istedikleri pasları alamayınca bireysel becerilerini öne attılar. Olumlu işler yapmadılar değil ama hücum aksiyonları netice alıcı olmadı. Orta bölgeyi tek başına Melo (Sarı kartı gördü rahatladı. Oyuna ağırlığını koydu.) parsellemişti yine. Ceyhun daha çok savunma gücü olurken; Selçuk ne yapıyordu? Son haftalardaki durağanlığına (Mancini hayret(!) 80’de görebildi.) devam etti. Onun etkisizliğine Burak’ı da iliştireceğim. Gol sahasında Drogba’nın yokluğundaki tek oyuncu; ilkyarıda onu bir kez 21. dakikada görebildik, zaten Galatasaray koca bir ilkyarıyı bu fırsatla bitirdi. Tüm bu olumsuzlukların ışığında tam Hajroviç’i (özellikle ilkyarı maç eksikliğine karşın en etkindi) yazacaktım ki, Mancini onu dışarı aldı. Giren kim, ondan daha çaylak Ontivero. En azından Umut Bulut’tan daha verimliydi. O golü atsa belki de Galatasaray’ın şampiyonluk umudunu sürdürecekti. Pek mi iddialı konuşuyorum acaba? Galatasaray’ın şampiyonluğu, imkânsızın ötesi bir şey diyecektim ki; Mouche bunu gerçeğe dönüştürdü.
Kayseri’de geçen sene Prosenecki; Kayserispor’u ilk 5’e sokmuştu ve devam etmesi normaldi. Ama Prosinecki’nin, 17 hafta takımı yukarıya taşıyamayınca gönderilmesi de doğru bir karardı. İşte bu noktadan sonra Hurma, yanlışın içine daldı ve Portekizli Paciencia’yı getirtti. Adam 7 haftada 5 yenilgi, 1 beraberlik ve 1 galibiyet alınca postalandı. Türkiye’yi iyi bilmeyen bir hoca, sezon ortası bu koşullardaki bir takımın başına getirilmez Süleyman kardeş… Altyapı hocası Ertuğrul Seçme, ilk maçında 3 puanla tanıştırdı takımını. Devamı gelir miydi? Dün gece Galatasaray karşısında hiç sırıtmadılar ve kaptanları Paplo Mouche’yle 40 yıllık hasreti de bitirdiler…