Geçen hafta lider Fenerbahçe’den kurtarılan 3 puan, Galatasaray’a ne kadar moral depolatmıştır bilinmez. Ama üst üste 5 deplasmanda kazanamama ve karşılığında kaybedilen 10 puan; ister istemez Sarı- Kırmızılı teknik heyet ve futbolcuları, psikolojik olarak çöküntüye uğratır. Dün gece Sivas önünde de bu çöküntü sürerken ilk 30 dakika panik atak hastalığına yakalandı Galatasaray. Hep bilindiği üzere R.Carlos’un hücuma yönelik oyun felsefesi bu süreçte tavan yaptı adeta. Evet, kadro zafiyeti, takımın omurgası kabul ettiğim (H. Balta, Melo, Sneijder, Drogba) yoktu ama bu denli kendi sahasına hapsolunmak Galatasaray’a hiç yakışmadı. Golde hata payını Muslera’ya yükleyebilirim ancak Sivas’a sayısız gol pozisyonu vermek tamamen toplu savunma ve ön stoperler Yekta-Selçuk ikilisiyle ilişkiliydi. Sivas’ın çok hızlı kenar atak geliştirip üst üste tehlike oluşturması da Veysel’in Aydın’a, Telles’in Burhan’a yakın oynamamasından kaynaklandı. En etkisizler Burak ve Umut’tu. İkinci bölüm de Sivasspor, özellikle Utaka’nın golünden sonra kurnazca oynamaya başladı. Galatasaray’ı üstüne çekip kontra gol aradılar. Nitekim bunda da başarılı oldular. Galatasaray ne yaptı. Panik atak hastalığına devam, netice alınamayan şuursuzca baskı ve Mancini’nin bol oyuncu değişimi… Çarşamba günkü Bursa kupa maçı ne getirir bilinmez de; Galatasaray son 2 deplasmanda da (Elazığspor Trabzonspor) bu panik atak hastalığını sürdürürse; o vefakar, muhteşemin ötesi taraftarına tarihinin en feci deplasman sezonunu yaşatır... Roberto Carlos’un hücum futboluna önem verdiği puan cetvelinde yazılı.