Ali Dilber’le kaç yıl önce tanıştık, dost olduk, hatırlamıyorum. Ben İkinci Yeni sularında kulaç atarken, o Sartre’larla, Genet’lerle uğraşıyordu. Kimi akşamlar evinde toplanır, film seyrederdik. O zamanlar video, DVD nerede! 8 milimetrelik bir projeksiyon makinesi vardı Ali’nin. Ben Sirkeci’ye iner, Cemil Cevizli’nin fotoğrafçı dükkânından kısacık, bilemedin onar dakikalık sessiz filmler alırdım. Laurel-Hardy’ler, Charles Chaplin’ler, Buster Keaton’lar…

O filmler nasıl da can verirdi bize…

Zaman zaman Ali’nin projeksiyon makinesini alır, okula götürürdüm. Yedek subay öğretmen olarak yapıyordum askerliğimi. Beni Okmeydanı’nda bir okula vermişlerdi. Sınıfta göstericiyi kurar, pencere camlarını gazete kâğıtlarıyla kapatır, film seyreder, sonra da seyrettiklerimizi tartışırdık.

Sonra yıllarca görüşemedik Ali’yle. Yaşam beni Cağaloğlu’na, Ali’yi Yeşilçam’a savurdu.

***

Gazetemizin yarışmasında, Roman dalında ben de Seçiciler Kurulu üyesiydim. Bir baktım, Ali Dilber imzalı bir roman: “Falcı”. Hemen okudum; çok da sevdim. Yine Seçiciler Kurulu üyesi Konur Ertop’un iki adayından biri olduğunu, Tahsin Yücel’in de kitaba ilgisiz kalmadığını görünce sevindim. Demek kitabı özel nedenlerle sevmemişim diye.

***

Geçenlerde kitap olarak yayımlandı roman (Ozan Yayıncılık). Adı değişmiş, “İstanbul Falcısı” olmuş.

Yapıt, Anadolu’dan İstanbul’a göç eden bir aileyi anlatıyor. Yedi kardeşten beşincisi olan Kambur Bekir’in ağzından. Sevdiye’ye odaklanarak.

Sevdiye kim? Kambur Bekir’in ortanca ablası. Altıncı hissi son derece güçlü. Küçük yaştan kardeşinin aklından geçenleri de, mahallede olacakları da söyleyen bir kız.

Büyük kente göç edince de… İstanbul’un falcısı.

***

Elbette öyküyü anlatmayacağım burada. Zaten son derece renkli. Aileden yola çıkarak “70’li yılların manzarası” çiziliyor. Sokak kavgaları, sağ-sol çatışmaları, cemaatlerin serpilmesi… Ama bunlar, daha önce örneklerini gördüğümüz gibi, öykünün dışına çıkılarak kalın çizgilerle değil, alttan alta akan bir “olağanlık”la veriliyor.

Anlatım yalın, içten. Baştan sonra gülümsemeyle okuyorsunuz. İşte bir örnek, kitabın başında yer alan kısa giriş: “Bu eserde yer alan metin bir romandır. Gerçek hayat ve kişilerle benzerlikleri varsa da bu sadece hoş bir rastlantıdır…”

Ama benim asıl ilgimi çeken, ayrıntılar oldu. İnsanı bıktıran “laf kalabalıkları” değil. Hani, Çehov’un bir sözü var: “Duvarda bir tüfek asılıysa patlamalı.” Romandaki bütün ayrıntılar yapıta katkı sağlıyor.

Bunda sanırım Ali’nin Yeşilçam serüveninin büyük katkısı var.

“İstanbul Falcısı”nı zaman zaman alıp karıştıracağım kitaplar arasına koydum.