18 Ekim’de 5 polisimizi, bir gün sonra da 19 Ekim’de 24 askerimizi “kanlı terör örgütü” şehit etti.

Şehitlerimiz canlarını vatanları Türkiye için verdiler.

Bütün Türkiye “acı, öfke ve isyan” içinde.

Bütün Türkiye, şehitlerinin arkasından gözyaşı döküyor.

“Bu vatan kimin” diye sorulsa, Türkiye hep bir ağızdan tek ses, tek soluk olup haykıracak: “Şehitlerimizin.”

Türkiye her şeyini “şehitlerine ve malul gazilerine” borçludur.

Şair Orhan Şaik Gökyay (1902–1994), “Bu Vatan Kimin” şiirinde şehitlerimize ve hepimize sesleniyor:

“Bu vatan toprağın kara bağrında / Sıradağlar gibi duranlarındır. / Bir tarih boyunca onun uğrunda / Kendini tarihe verenlerindir...

Tutuşup kül olan ocaklarından, / Şahlanıp, köpüren ırmaklarından, / Hudutlarda gaza bayraklarından, / Alnına ışıklar vuranlarındır...

Ardına bakmadan yollara düşen, / Şimşek gibi çakan sel gibi coşan, / Huduttan hududa yol bulup koşan, / Cepheden cepheyi soranlarındır...

İleri atılıp sellercesine, / Göğsünden vurulup tam ercesine, / Bir gül bahçesine girercesine, / Şu kara toprağa girenlerindir...

Tarihin dilinden düşmez bu destan, / Nehirler gazidir dağlar kahraman, / Her taşı yakut olan bu vatan, / Can verme sırrına erenlerindir... (…)”

Anayasa’yı değiştirme tartışmaları yıllardır sürüp duruyor.

Kimse anayasanın uygulanıp uygulanmadığına bakmıyor.

Devlet öncelikle, anayasanın kendisine verdiği görevleri “eksiksiz” yerine getirmek zorundadır. Bu görevlerin en başında da “şehit emaneti olan şehit ailesi ile malul ve gazilerin” korunup kollanması gelir.

“Anayasa, Madde 61 – Devlet, harp ve vazife şehitlerinin dul ve yetimleriyle, malul ve gazileri korur ve toplumda kendilerine yaraşır bir hayat seviyesi sağlar.”

Devlet, “malul gazilerimize” ve şehitlerimizin “dul ve yetimlerine” sahip çıkmak ve onları korumak ve onlara “yaraşır bir hayat” sağlamak zorundadır.

Gerisi “boş laftır”.

Orhan Veli (1914–1950), yıllar öncesinden sesleniyor:

“Vatan İçin

Neler yapmadık şu vatan için! Kimimiz öldük; Kimimiz nutuk söyledik.”