Herkesin övünç kaynağı kendine.
Bendeniz de Egemen Bağış’ı çok erken tanımış olmakla övünürüm!
Kendisi de bununla övünür mü bilemem;
Ama bu övüncün bir paydaşı da Bülent Arınç’tır!
Egemen’i aynı vesile ile ve eşzamanlı olarak birlikte Amerika’da tanımıştık.
Yaşını hiç göstermiyordu. Tığ gibi sayılmasa da inceden bir delikanlıydı.
Siyasete davet edildikten sonra, göz doldurmak için olacak, göbek ve saç bıraktı.
Tanıştığımızda Amerikan Dışışleri Bakanlığı’nın resmi “tercüman-rehber”i idi.
1998 yılı idi. Şimdi bazıları fiziken, bazıları da siyaseten rahmetli olmuş altı kişilik bir milletvekili grubu idik. 
Amerikan Kongresi’nde “yasaların nasıl çıkarıldığını, komisyonların nasıl çalıştığını yerinde görmek üzere” davet edilmiştik.
Aramızda dil bilmeyenler vardı.
Ve dönemin Refah Partisi Grup Başkanvekili Arınç’ın ısrarına rağmen, TBMM dış göreve gidenlere yaptığı iyiliği, bize yapmadı. Tercüman görevlendirmedi.
Nedenini Washingtan’a inince bizim büyükelçilik yetkilileri açıkladı:
“Davet Amerikalıların. Burada kural, tercümanı Amerikalıların vermesidir!”
Egemen, henüz 28 yaşında idi.
Yeteneklerine “iş üzerinde iken” tanık olmuştuk.
Becerikli, iş bitirir ve çok girişkendi.
Örneğin, bozulan fotoğraf makinemi tamir etirmek için, benim için New York caddelerinde dükkân dükkân gösterdiği cansiperane gayreti unutmam mümkün değil.
Daha sonra da kamerayı yaptırıp Türkiye’ye postalamıştı.
Onarım için biraz da tereddüt ederek kendisine 100 dolar bırakmıştım. Niye tereddüt? Egemen’in nedense bakışları bende, biraz da nostaljik bir güvensizlik hissi uyandırmıştı.
Gözlerinin akı mı biraz fazlaydı, yoksa o günlerde saçsız olan başı mıydı bu hissi uyandıran, bilemiyorum. Ama biraz nostaljikti, onu biliyorum.
İlkokula giderken tatil günleri babamın Sirkeci’deki lokantasında kasada otururdum. Adliye ve emniyet müdürlüğü komşumuzdu. Jandarma veya polis eşliğinde gelen bazı müşterilerin yüz ifadeleri zihnime kazınmıştı. Sülün Osman, devamlı müşterilerimizdendi örneğin... O dönemin ünlülerinden Berbat Süleyman da bir-iki kez jandarma eşliğinde yemeğe getirilmişti. Oturduğum yerden onları izlerdim. Söz konusu güven olunca, muhatabımın yüz çizgileri ile çocukken kafama yazılan, ünlülerin o yüz ifadeleri arasında bir paralellik aramak bende bir tür alışkanlık olmuştu. Ama Allah’ın New York’undaydık. Yanımda esprili ve candan olmaya da çalışan yardımsever bir “vatandaşım?” vardı. Kendimi frenlemek gereğini hissettim. Onca yıl öncesinin adliyelik “tipleri” ile Manhattan’da yanımda yürüyen yardımsever “tercümanım” arasında paralellik kurmak biraz ayıp kaçıyordu. Yine de 100 doları biraz tereddütle verdim. En kötü ihtimal kameram geri gelmezse bana “ABD’li Tercüman ve 100 Dolar” diye bir yazı çıkar diye düşündüm!
Kim tahmin edebilirdi, 100 doları tereddütle emanet ettiğim “tercüman-rehberim” birkaç yıl sonra Türkiye’nin kaderine hükmedecek bir bakan ve başmüzakereci olacak?
Hayat işte!..
Ve aynı başmüzakerecinin, İranlı bir işadamı ile enseye tokat ilişki yüzünden Yüce Divan’lık olacağını?
Dedik ya yine hayat!
Egemen’e gıyaben haksızlık yapmıştım. Kamerayı onartıp gönderdi.
Üstelik yazdığı nazik mektuba göre de kendisine 3 dolar 15 cent borçluydum.
Birlikte aynı çatı altında görev yaptık. Ama bir türlü bu parayı ödeyemedim.
17-25 olayı patlak verdikten sonra ise karşısına elimde, 3 dolar 15 cent ile dikilsem, ima yollu hakaret ettiğimi sanarak muhtemelen beni korumalarına dövdürürdü.
***
Uçak biletimizi değiştirmek için havayolu şirketi ile giriştiği zorlu pazarlık ve sergilediği cerbeze ile de gerçekten tüm heyetin takdirini kazanmıştı.
Ama bir husus hepimizin zihnimize çengelli iğne gibi takılıdır.
Bazen aramızda “Bu Amerikalılar 550 kişi arasında bizi niye seçtiler. Yoksa...” diye yarı şaka dikenli - zehirli ihtimaller üzerinde konuşurduk.
Bir ara bizim büyükelçilik yetkilileri bizi nezaketle uyarmıştı:
“Efendim takdir sizin. Ama yine de tercümanlar yanınızdayken daha dikkatli konuşmak da yarar olabilir... Malum ya...”
***
Egemen’le iki yıl sonra bu kez Ankara’da beraber olduk.
Bu kez Amerika’dan gelen bir heyetin başındaydı.
İki yıl sonra da AKP milletvekili olarak Meclis sıralarında karşılaştık!
Çok geçmeden, Tayyip Bey’in tek eksiği olarak gösterilen “lisan sorunu”nu halletmekle görevlendirildi.
“Özel Başdanışman-Baştercüman” olunca Arınç’ı bilemem ama bendeniz pek şaşırmadım.
Daha sonra attığı “hakaralı-makaralı” tweetlere de, ortaya saçılan hediye paketleriyle ilgili ile iddialara da...
Paralel Tevatür...
Mülkiye’de ve Dışişleri koridorlarında eskiden beri anlatılan bir şehir efsanesi vardır:
1950’lerin ortaları, Kore Savaşı sonrası...
Washington’a Büyükelçi olarak Melih Esenbel atanır.
Amerikan Başkanı General Eisenhower’dir. Büyekelçi Esenbel güven mektubunu Başkan’a sunarken, Başkan da ona bir dolmakalem armağan eder.
Üzerinde Eisenhower’in isminin baş harfleri: IKE.
Bu bir yabancı büyükelçi için önemli, onurlu bir amağandır.
Eskiden dolmakalem, beyaz mendil gibi yaka cebine takılırdı.
Esenbel de görev yaptığı 4 yıl boyunca kalemi yakasından çıkarmadı.
Tevatür şu:
O dolmakalemin tepesinde bir mikrofon vardır...
2002 sonrası tedavül eden paralel bir tevatür de şudur:
Teknoloji gelişse de en iyi dinleme, cebe kunalacak kalemle değil, içeriye yerleştirilecek “insan”la olur!
