Bu satırlara 90 dakika dolmadan başladım. Sonuç ne olursa olsun sahada gördüğüm gerçek, her anlamda kazanmak için başarılı olan takım Akhisar’dı. Adeta kimliğini yitirmiş, amaçsız bir görüntü sergileyen Beşiktaş, taktik ve fizik başarısını inancıyla bütünleştiren Akhisar karşısında mahkûmdu. Oyunun başındaki golüne Mustafa’nın karşılık vermesinden 1 dakika sonra ikincisini ekleyen ve bir de penaltı kaçıran Gekas, arkadaşları adına adeta kurtarıcıydı. İlk yarım saatte Niang - Holosko değişikliğini yapan Samet Aybaba, kâr ve zarar hanesine ne koydu iyi düşünmeli!

Ahmet, Bilal, Güray, Emrah, Çağdaş ve Gekas’la her hattıyla iyi olan ve alkışı hak eden, büyük ihtimalle de “Ben bu ligde kalacağım diyen” diyen Akhisar’ı kutlamak gerekiyor. Bu fark onların iyi oyunu kadar, Beşiktaş’ın çöküşü, kendisini yok edişi ve umutlara ‘elveda’ deyişini izlemek, futbol adına sevinç ve kederin ne olduğunu simgeleyen bir 90 dakikaydı. Beşiktaş’ın orta alanı ve defansı o kadar kötüydü ki can havliyle oynayan Akhisar karşısında kalbura döndüler. Amaçsız gezen bu takımın ilkyarıda hepimizin beğendiği Beşiktaş olduğuna inanmak çok zor. Son anda Fernandes’in oynamaması bir ölçüde oyunu etkilese de, tarihinde bu kadar çok gol yiyen bir Beşiktaş’ın olmadığını görmek ve bunun cevabını da Samet Aybaba’dan istemek gerekir.

Herkesin, sezon başında destek verdiği ‘feda’ yılı diye adlandırılan hazin sonda, 90 dakikayı izledikten sonra, birilerinin şapkasını önüne koyup ‘veda’ demesi gerekecek galiba. Çünkü Beşiktaş kantarı bu ağır yükü kaldıramaz. Tek cümleyle Akhisar düşmemek için oynarken, yukarıyı hesap eden Beşiktaş’a unutulmaz bir ders verdi.