Bir önceki maçın yıldızları kendilerine forma bulurken, ilk 11’in gediklisi Taylan ve Feghouli hocalarının yanında başlıyorlar maça. 4-1-4-1 teknik dizilişte, ortadaki bir Berkan’a ilerideki bir ise Diagne’ye emanet. Birine görev biraz ağır geliyor, pas dağıtmakta zorlanıyor tek başına. Diğeriyse çok bonkör. “Bunları atmazsa ne atacak acaba?” dedirten net gol pozisyonlarını cömertçe harcıyor. Kasımpaşa’ya gelince rakibi üzerine çekip kontratak kovalayan bir taktik anlayışını tercih ediyor. Böylece birinin gitmediği öbürünün gelmediği vasat bir futbol seyrediyoruz bir süre. Vasatlığa ayrılan süreyi Morutan bitiriyor. 31. dakikada Kerem ile başlayan bir atağı onun çalımları sonrası Cicaldau’ya ulaştırdığı güzel asist devam ettiriyor. 

Cicaldau’nun golü, sadece gelişiyle değil güzelliği de moral verince, 2. gol gecikmiyor. 38. dakikada Morutan’ın kaleciden dönen şutunu Kerem tamamlayarak skoru 0-2’ye getiriyor. Ancak Galatasaray bu avantajı tutmamayı tercih ediyor! Bir el yine ‘kapat’ düğmesine basıyor adeta. Bu da hemen Kasımpaşa’nın golünü getiriyor: Dakika 45+2, atan Jörgensen, attıran Galatasaray defansı! Galatasaray’daki ‘duraklama dönemi’ ikinci yarıda da devam ediyor. Ancak bu sefer kenardan da destek var! Takıma katkısı olan oyuncular, bizim anlamadığımız, teknik heyetin bildiği ama sahaya yansımayan bir sebepten kenara alınırken, saha ‘doldur-boşalt’ taktiğine dönüyor. Bundan faydalanan 66. dakikada Taylan’ın hatasını değerlendiren Umut oluyor. Böylece Galatasaray, ilk 45’te aldığı üç puanın birini çöpe atıyor. Diğerini durup dururken ve anlaşılmaz şekilde rakibe ikram ediyor, kendisi de nedense kalan bir puanla yetiniyor.