İlkyarısı o kadar sıkıcı ki maçın, iki takımın birbirlerinin kalesine amaçsızca koşup döndüğü bu dakikalarda insan, sahada kaç farklı krampon rengi var acaba gibi detaylara kaptırıyor kendini. Ancak başı klişe başlayıp gittikçe temposu artan kötü korku filmleri gibi gelişmeler de yaşanmaya başlıyor… Mesela Fatih Terim’in seçtiği 11’den 3 isim düşüp kalıyor, yerlerini yedeklere bırakıyorlar henüz ilkyarı tamamlanmadan… 65’ten önce, o da belki oyuna girmesi düşünülmeyen üç yedek isim; Eren, Maicon ve Selçuk dahil oluyor oyuna... Bu değişikliklerle beraber anlıyoruz ki Bursaspor aslında başrole talip, göründüğü kadar kaderine razı bir karakter değil aslında…
İlkyarıda giriş ve gelişme olarak yaşanan futbol, ikinci bölümde bir sonuca ulaşacağı sinyallerini veriyor. En azından konuk takım adına... Zira etkili ataklar, G.Saray’ı zorlayan bir tempoyla peşpeşe Bursaspor’dan gelmeye başlıyor. Tıpkı yine klişe bir korku filminin yan karakterleri gibi kaderine razı, öldürücü vuruşu bekleyen bir reaksiyonsuzluk yaşıyor G.Saray... Nitekim darbe, 61’de yedekler arasından oyuna dahil olan Lima’nın düşürülmesi sonucu geliyor. Karar penaltı. 63’te önce Muslera’ya takılıp kaçıran, sonra da döneni tamamlayan ve golü imzalayan isim Aytaç Kara…
İşte bu gol, adeta ‘devam filmini bekleyelim’ dedirtecek kadar çaresiz bir G.Saray bırakıyor sahada... Genelde değişikliklerle oyunun ateşlendiği dakikalar oysa ki bunlar. Ancak reaksiyonsuzluğu aksiyona dönüştürecek bir hal ve tavır yok sahada… Derken maçın başından beri ‘kaçırdıklarımı zincir yaptım, birbirine ekliyorum’ diyen Eren çıkıyor sahneye ve 77. dakikada beraberlik golünü imzalıyor. Kalan dakikalarda figürasyonu bırakıp esas oğlan karakterine bürünüyor Sarı - Kırmızılılar... Ancak yetmiyor. G.Saray adına tek teselli, filmin trajik bir korku filminden makul bir gerilim senaryosuna dönüşmesi...