Yapıştı dilimize: “Biz bitti demeden bitmez!” Önce umut, sonra kinaye, şimdi öfke ile söyler olduk... Şimdilerde “Bitti” diyoruz gerçi. En “Biz bitti demeden bitmez!” denecek zamandayız oysa.

Her milli maçtan sonra bir kez daha ne kadar kalitesiz insan biriktirdiğimizi tespit ediyoruz memlekette. Hayır, o değil de seviyeye şaşırıyoruz bir de! Oysa böyle başa, böyle tarak sonuçta! Bu acıta acıta sindirmeye çalıştığımız bir gerçek, tamam! Amaaaa...

Arda Turan yuhalanmış, bir daha milli forma giymezmiş… Milli takım içinde kutuplaşma varmış, seçilmeyenler seçilenleri kışkırtmaktaymış… Fatih Terim yanlış kadro seçmiş, futbolcuları bitirmiş, vesaire vesaire vesaire… Evet söylenecek çok şey var. Hepsi de konuşulur, vakti gelince. Ama şimdi “pause”lama zamanı. Sözüm ne basına ne de “rencide oldum” diye frensizce “rencide etme” yarışına giren Türk halkına! Düşünme özgürlüğü olduğu sürece kimseye “yazmayın” denemez… (Haa tabii küfürler; bir genç kızın karnındaki bebeğin ölmesini dilemeler; hakaretler hariç! Onlar mutlaka cezalandırılmalı. Buse Terim’e yazılanlar hepimize dert olmalı, o ayrı!) Ama isminin başına “Milli”yi koyanlar… İşte onların bir 90 dakika daha kızmaya, küsmeye, korkmaya, hatta hissetmeye hakkı yok!

“Futbolda biz krallarız çünkü halk bizi kral yapar. Bu, doğuştan hakkımız değil. Ve bunun için onlara müteşekkir olmamız lazım” der Uruguay’ın 1957’de ölen “Kara Büyü” lakaplı efsane futbolcusu Jose Andrade.

Kimse kolay olacağını söylemedi. Eleştiri; (nasıl diyordunuz siz?!) bu işin “fıtratında” var. Bunu bir yazalım akıllara. Eğer kabul etmişsen görevi, zehir olsa içecek, ne kadar karın ağrısı yapsa da hepsini sindireceksin. Ne zamana kadar? Görev bitene kadar... Görevini, elinden gelenin gerçekten en iyisini yapıp götürebildiğin yere götürene kadar. Sonra? Sonra ne istersen yap. Paşa gönlün bilir… Neden mi? Çünkü, eğer futbol modern dünyada bir mecazi savaşsa artık söz konusu olan vatandır. Ve malum “Söz konusu vatansa gerisi teferruattır”…