Ayağa kalkma zamanıydı. Ama Tolga’nın beli sakatlanmış ve yerini Günay’a bırakmıştı. Sahaya çıkan 11 Beşiktaşlı futbolcu ise Lizbon’dan moralsiz dönüşün ardından Galatasaray derbisini bakalım bir ayağa kalkma vesilesine dönüştürebilecek miydi?
Zaten büyük takımların en önemli özelliği olumsuzluklardan çabuk sıyrılabilme değil miydi? Aslında Galatasaray’ın puan tablosundaki durumu da gözetildiğinde her iki takım için sezonun daha 15. haftasında oynanan bu maç derbiden de öte anlam taşıyordu. Hemen herkes Lizbon felaketini Tolga’ya bağlamıştı fakat nedense savunmanın o kadar büyük boşluklar bırakmasını sorgulamıyordu. Ersan’ın Rhodolfo’nun yanına dönüş yapması -sanırım kesin dönüştür bu- Beşiktaşlıları sevindirmişti. Fakat asıl mühimi takımın tümünün savunma anlayışıydı. Ve Beşiktaş büyüklüğünü gösterdi; son derece canlı başladı maça. Gerçi daha ilk 2 dakikada Galatasaray, Q17’nin kaptırdığı toplarla 2 akın yapmış ve bir de korner kazanmıştı ama o kadar. Sonrasında karşılaşmanın hâkimiyeti tümüyle Siyah-Beyazlılara geçti.

Muslera’yı aşamadılar
Chedjeu ve Selçuk ikilisi hep geride kaldı ve buna rağmen orta alanda büyük boşluklar bıraktı. Kartal özellikle Oğuzhan-Olcay uyumuyla oluşturduğu organize akınlarla göz doldurdu. İsabetli isabetsiz şutlarla şansını da denedi. Ama hep Muslera başarılı olunca gol sesi de gelmedi ilk yarı.
Cim-bom 2. yarıya farklı başladı. Bunu zaten öngörüyordum da önce savunmanın sonra Günay’ın hatalı çıkışıyla bu kadar kolay gol yiyeceğini öngörmüyordum. Sneijder’in orta alandan boş kaleye attığı top Galatasaray’ı öne geçirivermişti. Günay’ın üzüntüsü çok sürmedi. Gomez’in çaprazdan müthiş şutuyla Kartal maçta beraberlik sağlamakta gecikmedi. Artık karşılaşmaya denge gelmişti. Hatta Cim-Bom topla daha fazla oynamaya başlamıştı. Ne var ki gol Beşiktaş’tan geldi. Q17’nin yerine Gökhan oyuna girdi ve golünü atıp takımını galibiyete taşıdı. Haklı bir galibiyetti bu ve anlamı da çok olan.