“Nerede kalmıştık” diyor Milliler. Artık önümüze bakma zamanı… Sahada 11 Türk var. Demek ki istenince 11 Türk vatandaşı ile de oynanıyormuş (!) Şaka bir yana 9 futbolcumuz yurtdışından. Bizim kıymetlerini bilmemişiz, eller bilmiş.

Maç başlıyor. Bir hızlı atak, bir güzel vuruş ve Cengiz’le gelen erken gol. Ve umutlanıyoruz. Ama oyunu hızlandıramıyoruz bir türlü. Orta alan organizasyonlarıyla değil kanatlardan gitmeyi düşünüyoruz. Ta ki ikinci golümüze kadar. Müthiş bir takip baskısı ve oyunu hızlandırarak tam bir takım golü atıyoruz Yusuf’un ayağından. Şimdi daha da umutlanıyoruz. Ne var ki ilk yarı bitmeden Karadağ’ın savunma arkasına atılan topla farkı bire indirmesini engelleyemiyoruz. Çünkü durağan zamanlarımız hızlı olduğumuz anlarımızdan çok daha fazla. Ayrıca dörtlü savunmanın önündeki Okay çok yalnız. Skor da tehlikeli ve taktiksel olarak ikilem yaratan bir skor. 

Ama biz 2. yarıya da hiç istifimizi bozmadan gol arayarak baskılı başlıyoruz. Fakat orta alan yine boş. Bu alanı Karadağlıların çabuk geçmesi hoş değil. Ve daha orta saha özellikli Orkun’u alıyoruz oyuna Yusuf’un yerine. Ama bizi rahatlatacak gol gelmiyor. Son on dakikaya girerken skoru korumaya yönelik değişiklikler yapıyoruz ama bu Karadağlıları umutlandırıyor. Ve korkulan oluyor, frikikten gelen gol umutları kırıyor. Kaybedilen 2 puandan daha önemli bu.