19 Mayıs Stadı’nda herkes hazin bekleyiş ve duygu yüklü bir buruklukla maçı izlemeye gelmişti. Yıllar sonra iki takım taraftarlarının da bu anlamlı karşılaşmada tribünlerde oluşu oyunun ayrı bir özelliğiydi. Bu heyecan ve Fair - play bütünleşince daha farklı bir karşılaşma düşünmüştük. Ama açıkçası F.Bahçe’nin kontrolü altında oynanan, gol pozisyonu az ve heyecanı olmayan bahtsız bir karşılaşma izledik. Oyunun 30. dakikasında Selçuk ve arkasından Emre’nin gördüğü sarı kartlar oyuna hırs getirmedi. Ama son 20 dakikada Bekir’in etkili şutunu kurtaran ve arkadan gelişen F.Bahçe ataklarında kalesini kurtarışlarıyla koruyan Muslera bir ölçüde sahanın en iyi oyuncusu oldu diyebiliriz. Prandelli topun F.Bahçe’de kontrolündeki sürecin daha çok olabileceğini karşılaşmadan önce planlamış olmalı ki, G.Saray defansı geride kalırken orta alanı savunmaya yönelik bir taktikle oynattı Sarı - Kırmızılıları. Burak’ın belki de hiç gol pozisyonuna girmediği bir 90 dakikada F.Bahçe’nin son dakikalarda gelen gollük atakları karşısında neredeyse 10 kişiyle savunmada kalan G.Saray’ı izledik. 2 bek; Veysel ve Telles kanatları kullanamadılar. Melo geri dörtlüye yakın oynadı, Selçuk etkisizdi. Yasin ve Sneijder ise adeta yoklardaydı. F.Bahçe’de Caner sinirli, Gökhan zaman zaman ataklara katılan, Emre hırslı, Meireles ile Mehmet Topal sakin ve bilinçli, Kuyt çok koşan ama hiçbir şey yapamayan görüntüsüyle gününde olmayan Emenike’ye gol atacak pozisyon üretemediler. Kısacası tribünlerden yağan yabancı maddelerin daha çok dikkat çektiği centilmenlik dışı anlamsız bir görüntü içinde Soma şehitlerimiz adına oynanan karşılaşma golsüz sona erdi. Uzatmalarda da gol atma becerisi gösteremeyen futbolcular adlarına yakışmayan fakir bir oyun izlettiler. Sonuçta penatıları daha iyi atan F.Bahçe kupayı kazandı.
Not: Takımlar benim ölçülerime göre lige hazır görünmediler. Zor bir süreç bekliyor teknik adamları galiba!