Koronanın yaşamımıza “ceza kestiği” süreçte futbol da nasibini aldı. Şimdiki adı Vodafone Park ama benim için hâlâ İnönü olan Beşiktaş’ın stadında, özellikle ilk yarıda gol pozisyonu sanki yoktu. Antalyaspor 1 puan için alanı Beşiktaş’a bırakmış, savunma tedbirleriyle mücadele etti ve Siyah-Beyazlıların ısrarla sol kanattan oynama arzusunu engellemeye çalıştı. N’Sakala ve Boyd ile sol kanatta hareketlilik yaşanan oyunda, unutulan sağ kanadı hatırlayan Atiba uzun pasla Necip’i kaçırınca usta işi bir gol izledik. Necip kafa ile gol pasını verirken Larin de hava toplarındaki üstünlüğünü bu isabetli asistle değerlendirdi. Nuri Şahin ve son 30 dakikada oyuna giren Podolski ile tarzını değiştiren Antalyaspor beraberliği yakalayacak golü çok aradı. Hatta oyunun ikinci yarıdaki üstün tarafı Antalyaspor’du. 

Beşiktaş buna karşı gerekli önlemi orta sahada alamadı. Ve Podolski’nin etkili paslarıyla oyuna getirdiği ofansif güç Antalyaspor adına avantaj oldu. Sonuçta beklenen gol, 18 yaşındaki Gökdeniz ile Antalyaspor’dan geldi. Ancak her şeye karşın Beşiktaş’ın kazanmak için verdiği mücadeleyi dikkatle izlersek ligde şampiyonlukta “Ben de varım” dediğini görebiliriz. Teknik direktör olarak her iki takımda 12 yıla yakın hizmet ve şampiyonluklar yaşama nostaljisi içinde izlediğim maçta heyecan duymadım. Çünkü gol pozisyonu az, atak organizasyonları yavaştı. Gerçekçi olmak gerekirse bugünkü Beşiktaş’ın geçen yıldan daha çok koştuğunu, mücadele verdiğini ve kendini ispat etmek isteyen futbolcuların bu şansı değerlendirmek adına futbolseverleri de biraz da şaşırttığını söylersek yanlış olmaz. Antalyaspor’un da bu sezon ligde daha oturaklı bir kadroyla iddialı olma başarısını görmezlikten gelemeyiz. Beşiktaş’ın oyuncu değişiklikleri bir katkı sağlamazken Antalyaspor oyun taktiğini değiştirip Podolski ve Gökdeniz’i sahaya sürerek ofansif bir güç yakaladı.