İlhan ve Turhan Selçuk bir yıldır Hacıbektaş’ta...

Daha doğrusu sevenlerinin yüreğinde, anılarında, sevgilerinde...

Ölmek diye bir şey yok onlar için! Öyleleri hep yaşarlar. Hem de yaşatırlar. Bir ömür boyu yazdıklarıyla anlattıklarıyla...

İlhan Selçuk, nerde olacaktı yaşasaydı? Ya Silivri, ya Hasdal zindanlarında!.. Oysa o bir yıldır Hacıbektaş gibi bir sevgi yerinde... Ona kimse dokunamaz, kimse haksız yargılarla üzemez...

Geçen yılları düşünüyorum. Ellilerden, altmışlardan bu yana yaşadığımız dostlukları, konuşmaları, tartışmaları...

Bir ‘Cumhuriyet’ vardı elbirliğiyle yaşatacak değerimiz. Bir çeşit savaşımdır bu gazetede yıllar yılı sürdürdüğümüz... En önde hep oydu. Yazdıklarıyla, konuşmalarıyla, bilinçli tutumuyla..

“Cumhuriyet yaşamalı” diyordu. Son yıllarında en çok düşündüğü buydu. Bir devrim öncüsü, savunucusu olarak yaşatılması gereken bir değer... Türk halkının gerçek haklarını, yararlarını savunan bir kale, bir aydınlık cephesi...

Hep savaştı; hem yazarak, hem öncülük yaparak, toplumda bir bilinç yaratmak çabasıyla, inancıyla...

Son kitaplarında dediği gibi “Eyvah Yine Biz Haklı Çıktık” diyordu... Doğruyu, gerçeği, yararlıyı savunan bir yazarın özlemi haklı çıkmak; yazdıklarının karşılığında sevgi, yakınlık, destek görmek istemesi...

“Ziverbey Köşkü”nü okuyorum yeniden?.. İlhan’ın ‘Zulümname’si... İşkencelerin bozuk para gibi harcandığı bir yer! Tıpkı günümüzdeki Ergenekon zindanları, çilehaneleri gibi...

İlhan Selçuk, hep toplumunun, halkının özgürlüğünü yaşatmak uğraşını verdi. Zorlukla da olsa, bilinç düşmanlarını akıl yoluyla alt etmenin yorgunluğunu duymadan...

“İnsanın insanlaşması kolay olmadı, kolay olmuyor, kolay olmayacak” diyordu. Soruyordu ardından: “İşkence yapan mı zavallıdır, işkence yapılan mı zavallıdır bilemiyorum, ama \tbildiğim bir şey var. İkisi de insandır? Birisi insanın insanlaşması sürecinde daha ileri bir insan, öteki daha geri bir insan”.

Bir yıl geçti gitti. Şimdi İlhan, Turhan’la baş başa Hacıbektaş’ta yaşıyor... İki kardeş bir yaşam boyunca el ele güzelin, doğrunun, iyinin kavgasını verdi. Biri olağanüstü çizgileriyle, öteki Türkçenin en güzel örneği olan gündelik yazılarıyla... İkisi de gerçek ölmezlik çizgisini aştı...

İkisi de yaşıyor! İkisi de yanımızda! İkisi de gerçek insanı yazmış, çizmiş, bir ölümsüzlük kazandırmış...

Ne mutlu onlara... Daha da çok, bizlere...