Basında yer alan bazı haberler, “toplumun ayak izi” gibidir. Toplumun hangi yöne gittiğini gösterir.

Türkiye’nin ne yöne gittiğini, bir bilge olan düşünür ve filozof, Sakallı Celal (Celal Yalınız):

“Türkiye’de aydın geçinenler Doğu’ya doğru seyreden bir geminin güvertesinde Batı yönünde koşturarak Batılılaştıklarını sanırlar” söylemi ile Türkiye’nin bugün gittiği yönü, yıllar öncesinden kestirebilmiştir.

Sakallı Celal’in ilginç yaşamını anlatan tek kaynak, gazeteci - yazar Orhan Karaveli’nin yazdığı “Sakallı Celal - Bir ‘Bilinmeyen Ünlü’nün Yaşam Öyküsü”dür.

Sakallı Celal’in bugün dilimizde yer etmiş, kaynağını bilmeden kullandığımız birçok deyişi vardır :

“Bu kadar cehalet ancak tahsille mümkün olur.”

“Bir kızın tıraşlı bir erkeği güzel zannetmesi hazindir.”

“Bu ülkede ilgililer bilgisiz, bilgililer de ilgisizdir.”

Evinde yapılan arama esnasında polis, duvarda duran Karl Marx portresini sorunca “Rahmetli babam” diye cevaplamıştır.

Günümüzdeki gazete haberlerinde de Türkiye’nin “Batı’ya gitmediği” açıkça okunuyor. Bu haberlerden birkaç örnek:

2 Haziran 2008 (Cumhuriyet): “Sapanca’da önceki gün başlayan Türkiye Büyükler Kürek Şampiyonası’na katılan ve ‘tayt giydiği’ gerekçesiyle bir grup genç tarafından dövülen ulusal sporcu Alican Çiftçi’nin babası Veli Çiftçi, sporcuları dövenlere çevreden kimsenin engel olmadığını belirterek ‘Çok tehlikeli bir sürece girdik’ dedi.(…)

Ulusal sporcu Alican Çiftçi ise dayak nedeniyle yarışların o günkü bölümüne katılamadıklarını ve derece şanslarını yitirdiklerini kaydetti. (…)

Sporculara dayak atılmasının “Türk gençlerine yakışmayan bir davranış” olarak değerlendiren Veli Çiftçi, “Türkiye nereye gidiyor (…) Türkiye çok tehlikeli bir sürece girdi” diye konuştu.

7 Ağustos 2011: “Erzurum’da genç bir kadın sokakta sigara yakınca karşıdan gelen kişilerce ramazan nedeniyle sigarasını söndürmesi istendi, tartaklandı ve yanındaki erkek arkadaşı tokatlandı. Gelen polis ekibi saldırganı gözaltına almak isteyince, kalabalık polise de saldırdı ve bir polisi yaraladı. Saldırganların ve mağdurların birlikte Emniyete götürüldüğü bildirildi.(…)”

Bu şiddet eylemlerinden “insanlığın yüz karası” olan biri de, 2002 yılında Suudi Arabistan’da yatılı bir kız öğrenci okulunda yaşanmıştır. Okulun 15 kız öğrencisi okulda çıkan yangında kurtulmalarını engelleyen “din polisinin” yüzünden herkesin gözleri önünde yanarak can vermiştir.

“Bu 15 kız öğrenci kurtarılabilirdi. Ancak kurtarılmadı. Çünkü yasaktı. Suudi Arabistan’da bulunan ve Mutaween adı verilen ve Din polisi denilen kişiler kız öğrencilerin yanan binadan ayrılmasına izin vermemiş, hatta bununla da yetinmemiş kızları kurtarmak isteyen itfaiye erlerine de engel olmuş. Çünkü yangından kurtulmaya çalışan kızların giyimleri İslami usullere uygun değilmiş.”

Bu cinayetin üzerinden 8 yıl geçtikten sonra, Suudi Arabistan’da “devrim” niteliğinde bir karar alınmış. Suudi Arabistan Eğitim Bakanlığı olaydan 8 yıl sonra gerekli dersleri çıkararak bundan böyle kız çocuklarının da okullarda meydana gelen yangınlar sırasında itfaiye erlerince kurtarılmasına izin vermiş.

Suudi Arabistan’daki “din polisi” adı verilen görevliler eliyle işlenen bu “toplu cinayet” “insanlık suçu” olarak 21. yüzyıla “miras” olarak bırakıldı.

“Din polisi denilen oluşum Suudi Arabistan’ın yanı sıra İran, Afganistan ve Gazze’de bulunuyor.”

Son günlerde Ortadoğu’da oldukça “ısınan sular” durulunca, bakalım “din polisi” oluşumuna kapılarını açan başka ülkeler de olacak mı?

Bunu anlamak için, “toplumun ayak izi”nin hangi yöne gittiğine çok iyi bakmak gerekiyor.

Görüşümüze göre, “toplumun ayak izi” Batı uygarlığını göstermiyor.