Yazının başlığını taşıyan bir derleme çıkmıştı NTV Yayınları’ndan. Bana daha eski geliyor ama baktım 10 yıl önce yayımlanmış. Eski geliyor, çünkü Türkiye ortak bir değer, kitaplar insanların bir araya gelebildiği mecra, Yılmaz Erdoğan bile muhalifmiş o zamanlar. Fikir de nefismiş zaten. Kimlere kimlere kendi kahramanlarını sormuşlar. Mümtaz Soysal da var listede, Rıdvan Dilmen de, Sami Selçuk da, Cüneyt Arkın da, Güler Sabancı da, İsmail Kara da… Ne güzel kahramanlar var. ‘Büyük’ insanlar, ‘küçük’ insanlar, farklı insanlar, edebiyatçılar, müzisyenler, askerler… Hatırlıyorum; ilk aldığımda bugünden çok daha sıkı bir futbolsever olarak ‘algıda seçici’ davranıp futbola değinen var mı diye taramıştım; üç yazı çıkmıştı. Biri Rıdvan Hoca’nın kahramanı Kemal Dirikan, onu keşfeden insan. Sayılmaz. Çünkü kişisel. Diğeri Yılmaz Erdoğan’ın katledilen Ankara Dev Genç başkanı amcası Necdet Erdoğan ve Hakkârili isimsiz futbolcular. O da sayılmaz. Subjektif. Üçüncüsü de Cüneyt Koryürek’in üçlemesinin sonuncusu: Efsane güreçşi Tevfik Kış ve bir olimpiyat efsanesi Ruhi Sarıalp’in ardından gelen Baba Hakkı. O zaman kesmemişti beni. Futboldan daha fazla kahraman çıkar diye umuyordum. Yanılıyormuşum. Şimdi çıkıp sadece spor yazarlarına sorsak ve böyle bir derleme çıkarsak da çok fazla tanıdık yüz göremeyeceğiz. Derler ki kahramanlar genelde müzikten, sinemadan, edebiyattan ve spordan çıkar. Diğerlerini bilemem ama sonuncusuyla ilgili hele de bu memlekete dair derin şüphelerim var.

Maradona’nın hali
Dün ‘benim kahramanım’ diyebileceğim Maradona’yla ilgili bir haber düştü ajanslara. Birleşik Arap Emirlikleri İkinci Lig Takımı’na teknik direktör olarak imza atmış. Dibin dibi yani. Neden sorusuna verilecek tüm cevaplar neresinden tutsanız elinizde kalır. Aslında ‘Maraba Televole’ dediği günlerden beri ayarı kaçmıştı Arjantinli’nin. Ama bu kadarı? İnsan üzülüyor haliyle. Duvarınızda resimleri olan biri mükemmel yaşasın istiyorsunuz, olmuyor.
Peki ya bu ülkenin futbol kahramanları? Onları ne kadar seviyoruz? Milli Takım’ın formasını en fazla giyen oyuncuların listesine bakalım: İlk onda sırasıyla Rüştü Reçber, Hakan Şükür, Bülent Korkmaz, Arda Turan, Tugay Kerimoğlu, Emre Belözoğlu, Alpay Özalan, Hamit Altıntop, Tuncay Şanlı, Ogün Temizkanoğlu var. Bu isimlerin bazıları sevimli, bazıları saygıdeğer, bazıları ‘resmen’ lanetli, bazıları neredeyse unutulmuş durumda. Ama neredeyse hiçbiri ‘benim kahramanım’ diyeceğiniz bir noktada değil. Çoğunun bir ama’sı, fakat’ı, yani’si var. Duygularımızdan temiz kâğıdı alamıyorlar bir türlü. Hatta bazılarının nefret edeni daha fazla. Daha da kötüsü, bu ülkenin neredeyse tüm başarılarının altında imzası olan bu isimlerin tümü, tekrar ediyorum tümü rakiplerin saygısını kazanamamış isimler.
Bunun bir nedeni olmalı. Bir tanesi bize dair. Öyle bir çağda yaşıyoruz ki ‘kahraman tutmuyor’. Herkes kumdan kale, herkes ‘yaralı yüz’. Sosyal medya çağında, magazin dünyasında tertemiz bir karaktere yer yok artık. İtirazsız sevilen tek bir karakter kalmadı. Ve taraftarlık artık algıları kör edecek kadar çok nefret körüklüyor. (İlgilisi için hatırlatma: Socrates’in ilk sayısında bu konuya değinen nefis yazılar var.)

Ortak özne kalmadı
Ama bizden kaynaklanmayan bir neden de söz konusu. Son günlerde bir kez daha deneyimledik işte. Bu ülkenin belki de şu anda top koşturan en kariyerli üç oyuncunun son sabıka raporlarına bir bakın. Emre Belözoğlu yayınlarına kaldığı yerden devam ediyor. Volkan Demirel bir kez daha öfkesini kontrol edemiyor, Arda Turan’a da artık memleketin hatırı sayılır bir kesimi ‘hayır’ diyor. Tamam kutuplaşma herkesi zorluyor. İki kutbun ortak öznesi neredeyse kalmadı ama bu arkadaşlarımızın da vukuat karnesi pek ikna edici durmuyor! Kim çocuğuna “büyüyünce Emre gibi olmalısın” der ki?
Artık şu sorunun cevabı kalmadı bizde. Futbola merak sarmış çocuğunuz/yeğeniniz/ kardeşiniz geldi ve sordu: “Senin futbol kahramanın kim?” Can Bartu’lara, Lefter Küçükandonyadis’lere, Metin Oktay’lara, Baba Gündüz’lere, Baba Hakkı’lara, MetinAliFeyyaz’lara yakın zamandan bir isim eklemeye vicdanınız el veriyor mu? Sadece bizim değil kahraman adaylarının da iyice düşünmesi gereken önemli bir konu bu.