Dinlemekten bıktık usandık artık!
Yeter!
Demokrasi, özgürlük!
İftar sofralarında siyaset...
Olacak iş değil ama oluyor işte.
Müslümanlıkta bu var mı? Din siyasette araç olarak kullanılır mı?
Her akşam!
Bıkmadan, usanmadan!
AKP’nin her hafta yapılan grup toplantısında yaptığı konuşmanın bir benzeri.
Bu kez ramazan ayı dolayısıyla iftardan sonra...
Televizyonlar pat diye canlı yayına geçiyor, tartışma programını yarıda keserek.
Katılan bilim insanlarında, gazetecilerde tepki yok!
Beyefendi konuştukça konuşuyor, çözüm sürecinden Gezi Parkı’na geçiyor, faiz lobisinden söz ediyor, iç güçlere ve dış mihraklara değiniyor.
Her akşam bu böyle!
Militarizm ve iktidarizm...
İkisinin birbirinden hiçbir farkı yok!

Darbeci paşalar da böyleydi, her gittiği yerde konuşurlardı.
Kenan Evren ve diğerleri...
Kimileri Genelkurmay’a çağırırdı, kimileri açık açık konuşurdu...
Beyefendiyi dinlerken o yıllar geliyor aklıma...
Baskının, şiddetin, gözdağının sınırı yok...
Askeri sivili yok!
Halk dediğin kim oluyor?
Önüne ne korsa yer!
Acaba öyle mi, onu sandıkta göreceğiz...
Sakın kimse çıkacak sonuca o zaman şaşırmasın!
Demek ki demokratik hukuk devletinde işler böyle yürüyor.
O zaman darbe dönemlerine niye kızıyoruz?
E-muhtıranın darbe yerine geçmediği yılları da yaşadık ama, demokratik hukuk devletini koruyup kollayan İlker Başbuğ’u zindana attık, denizci subayların başına çorap ördük!
Suçları casusluk!

Demokrasi ve özgürlük adına sosyal medyada subay, kamu görevlisi kıyımı tüm hızıyla sürerken “çocuklara masallar” anlatılıyor benim ülkemde.
Ezenler ve ezilenlerin öyküsünü unutturmaya çalışan bir düşünce yapısı yaşadığımız coğrafyayı kuşatırken, biz Suudi Arabistan, Katar gibi ülkelerle Suriye’ye demokrasi avına çıktık ama hem ABD’den hem de AB’den kazık yedik!
El Kaide’nin kolu olan El Nusra’ya en büyük desteği veren, onları Reyhanlı’da kurulan çadır kamplarında eğiten bizdik!
Bir de ad koymuştuk onlara:
“Suriyeli muhalifler!”
Hatay çevresi, yani Suriye sınırı yol geçen hanı olmuştu...
El Kaide adlı terör örgütünü besleyen, tedavi eden, Suriye’ye girip çıkan, savaşan onlardı.
Suriyeli muhalifler bile El Nusra militanlarından rahatsızdı ama iş işten geçmişti.
Reyhanlı katliamı ve ölen onca can....
Çoğu çocuk ve gençler!
Kimdi bu kanlı eylemi yapan?
Acilciler mi?

Hataylılar ve özellikle Sünni ağırlıklı Reyhanlı halkı böyle düşünmüyordu.
Zaman hızla geçiyordu...
Türkiye sıkışıp kalmıştı Ortadoğu kıskacına...
Hani darbecilerden hesap soruyorduk, Evren ve Şahinkaya’yı yargılıyorduk, Berfo Ana’nın kayıp oğlunun kemiklerini arıyorduk?
Ah şu Gezi, her şeyi altüst etti!
Eh Balyoz’u bitirip, sıra 5 Ağustos’ta Ergenekon’a gelecekti.
Demokratik hukuk devletiydik!
Yapılmış darbelerden değil, yapılmamış darbelerden, düzmece senaryolardan, sahte dijital verilerden yola çıkıp hesap sormasını iyi bilirdik.
Gelelim bugüne...
Şiddetin özünde azgelişmişlik vardır...
Özel yaşamına engel koyan, siyaseti kendi çıkarları için kullanır.
Demokrasi ve özgürlük kavramları onlar için amaç değil araçtır.
Artık masal dinlemekten bıktık!
İlhan Taşcı, Ali İsmail’in katillerini yazdı, bir de 18 yıl önce cezaevindeyken kepçeyle kolu koparılan Veli Saçılık’ın o hazin öyküsünü...

İki haberi okurken, yine ezenleri ve ezilenleri düşündüm.
Hayatı!
Ölümü!
Zindanları!
Mustafa Balbay ve Tuncay Özkan’ın önceki gün yaptıkları çağrıyı:
“Adalet, barış ve özgürlük için 5 Ağustos’ta hepinizi dört gözle Silivri’ye bekliyoruz.”