Andante dergisinin, “Donizetti Klasik Müzik Ödülleri” töreni önceki akşamdı. Rahmi Koç Müzesi’ndeydi. Beyoğlu Belediyesi’nin ev sahipliği, KÜSAV’ın desteğiyle gerçekleşmişti. Dün haberini okudunuz, ayrıntıya girmeyip şunları vurgulayacağım:

Tören, baştan sona harikaydı, sıcacıktı, insaniydi, uygardı…

Bütün geceye, dayanışma ruhu, sevgi ve saygı egemendi.

İnsanı, daha iyi, daha güzel, daha yaratıcı ve daha hakça olana yöneltiyordu.

Özlemini duyduğumuz, yitirmekten korktuğumuz değer ölçülerini yüceltiyordu.

Mekânın büyüsüyle, ödül alanların dehası ve yaratıcılığı birbirini bütünlüyordu.

Sanata, bilgiye, birikime, emeğe duyulan sevgi gözlerden okunuyordu.

Yaşam Boyu Başarı Ödülü’nü alan İdil Biret’in, “Çıkış Yapan Genç Müzisyen Ödülü” sahipleri Berfin Aksu ile Dorukhan Doruk’la çaldığı Haydn piyano üçlüsü, sadece geceyi değil, Cumhuriyet Türkiyesi’nden geleceğe ışık tutan, köprü kuran, o aydınlanmacı yolu da taçlandırdı…

Yetmez ama

Bir ara ödül vermek üzere sahneye çıktığımda önümdeki o yoğun kalabalık izleyici/dinleyici kitlesine baktım. Neden buradaydılar? Neden buradaydık?

Şu yukarıda sıraladıklarım için… Her alanda çoksesliliğe inandığımız, çoksesliliği savunduğumuz için… Evrensel çağdaş değerleri yüceltmek, emeği, bilimselliği yüceltmek, yaratıcılığı ve düş gücünü yüceltmek için…

Sanatın gücüne inandığımız için… Heykellerin yıkılmadığı, kitapların yasaklanmadığı bir ülke düşlediğimiz için… Gazetecilerin mesleği icra ederken hapsedilmediği bir ülkede yaşamak istediğimiz için…

Dünya kültür mirasından pay almak ve dünya kültür mirasına katkıda bulunmak için yapılanları desteklediğimiz için…

Nedenleri çoğaltabilirdim ama kısa kestim konuşmamı... “Böyle akşamlara tanıklık etmek güzel ama yetmez… İlk iş Andante dergisine abone olun!” diye bitirdim. Bakalım işe yarayacak mı?

Sadece ödül alanları değil, törene emeği geçen herkesi kutluyorum ve teşekkür ediyorum.

Boğaziçi Üniversitesi Albert Long Hall Konserleri nedeniyle aldığı ödül için Evin İlyasoğlu’nu ayrıca kutluyorum. (Ne de olsa Cumhuriyet yazarı!)

Dünkü “Bahar Geçidi” başlıklı muhteşem yazısında Mustafa Balbay, baharın gelişini ona hissettiren serçeleri, ılık yağmurları, rüzgârları insanın içine işleyen bir biçimde anlatıyordu…

Onun anlattıklarını, dışarıda “özgürmüş gibi” yaşayanlar pek hissedemiyordur şu sıralar…

Ama bundan böyle “Donizetti Ödülleri” benim için hep baharın müjdecisi olacak. Dilerim hep sürer!

Görünmez müzisyenler

Ödül töreni akşamı, bir fırsat daha yakaladım: Rahmi Koç Müze’sindeki “Görünmez Müzisyenler” sergisini dolaştım.

Mart başından beri açık, hakkında bunca yazılmış sergiyi şimdiye dek görmediğim ve sizlere mutlak gidip görün demediğim için kendime müthiş kızdım! Belki de beni uzak tutan, “Müzik kutuları” diye tanıtım yapılmasıydı. Hayır müzik kutusundan çok farklı bunlar.

1700’lerden günümüze “Mekanik müzik bilincinde bir yolculuk” yapıyorsunuz… Laternalar, orglar, kendi kendine çalan piyanolar, kemanlar, sakslar… Hepsi çalışıyor! Müzik düşleriyle mekanik sırlar bir arada…

Becerikli zanaatçıların elinden çıkma müzisyenin “işini” yapan sıra dışı çalgılar… Onlar aracılığıyla büyülü, masalsı bir dünyaya gidiyorsunuz.

Bu olağanüstü ve farklı sergi, 29 Mayıs’a dek sürüyor. Sakın kaçırmayın. Çocukları da götürün. Ancak bakmakla yetinmeyin, insanın içini okşayan bir uslupla, size bilgi veren “rehbere” (adını unuttum ama gezimiz onunla daha da mükemmelleşti) kulak verin, büyülü dev kutulardan gelen müziği dinleyin…

\n\n