TÜYAP İzmir Kitap Fuarı geçen hafta sonu başladı, doludizgin sürmekte... 26 Nisan’a dek sürecek... Ben de “Güzel İzmir’in Güzel İnsanları” yazısını, bıraktığım yerden sürdürmekteyim...
Türkiye’nin birçok yerinde kitap fuarlarına katıldım. Ama doğrusu şimdiye dek İstanbul dahil olmak üzere bunca coşkulu olanına rastlamadım. Belki ilk iki günün heyecanı, coşkusuydu ama tüm etkinlikler, konuşmalar, paneller, toplantılar ağzına dek tıklım tıklım doluydu. Yer bulamayanlar yerlere oturuyordu... Belki bunda yaklaşmakta olan seçimlerin de rolü vardı: İnsanlar daha çok birbiriyle buluşmak, tartışmak, konuşmak, dayanışmak gereksinimi duyuyordu...

Sanki 7 Haziran sonrasıymış...
Öyle ya da böyle bu kez yirminci yaşını kutlayan İzmir Kitap Fuarı, 400 yayınevi ve sivil toplum kuruluşunun katılımıyla; 200 kadar etkinlikle, bir de geleceğe umutla bakan gençleriyle cıvıl cıvıl...
İzmir’e sanki yaz gelmiş... Sanki kent Akdeniz olmuş... Sanki yasaklar, gerilimler hiç yokmuş... Sanki yolsuzluk, yalan ve talan yokmuş... Sanki ülkenin başında o sinirli, öfkeli, kavgacı kişi bulunmuyormuş... Sanki 7 Haziran sonrasıymış... İşte öyle bir hava...

Hayatla şiir arasında
20 İzmir Kitap Fuarı’nın onur konuğu Süreyya Berfe... Fuar boyunca hemen hemen her gün birçok söyleşi, toplantı var...
Süreyya Berfe denilince benim aklım gönlüm ister istemez 70’li yıllara, 80’lere gidiyor... Cemal Süreya’dan dinlediğim, dostlukların şairi, hayatın şairi, yaşamın en somut anlarını iç dünyasıyla, düş dünyasıyla bütünleyen; düşleri de, şiiri de hiç tükenmeyen şaire gidiyor...
Zaten Cemal Süreya’ya göre Süreyya Berfe’nin, kişide karıncalanma duygusu uyandıran bir envanter tutkusu, sağlam bir çağrışım zinciri, tutarlı bir görüntü sevgisi ve her şeye bakmak isteyen bir derviş tavrı vardır...
İstanbul’u terk ettikten sonra “Kasaba”sına, yani “Turgutlu”ya; sonra Foça’ya göç etti. Nicedir yerleştiği Urla’nın İskele Mahallesi’nde hayatla şiir arasında o bakır teli, o köprüyü kurarak “kalfalığa” devam ediyor... Yani tam bir Egeli!

Sevdayla şiir arasında
Süreyya Berfe, bugün 70’ini aşmış olsa da bana öyle gelir ki, sevda çağını, uyarı çağını hiç ama hiç aşmadı.
“Nemli kumlarda keyifle gezen böcek! / Yuvana dön/ donanma geçiyor/ sular yükselecek” diye uyarandır o...
Sevdasını dile getirdiği “Uçurum, Su, Kırlangıç” şiirinin bir yerinde ise şöyle der: Gözlerin/ Yükü ağır iki kırlangıç/ Bana doğru kalbime doğru/ uçan uçan iki kırlangıç/ Kimi zaman değip geçen/ kimi zaman çarpıp kalan/ karanlık şeylerden aydınlıklar taşıyan/ sevinçle kederi / aşkla çileyi/ bugünle yarını yansıtan / iki kırlangıç...
Ama gelin bu yazı Berfe’nin “Yeni Aşk” şiiriyle bitsin...
“Yanında oturan ben değilim
Zamanla dirilen anılar
Sorular soran ben değilim
Pişman eden merak
Geçmişi kabartan ben değilim
Yeni biten maceralar
Seninle yaşayan ben değilim
Yere düşen yaprak
Duygularını şaşırtan ben değilim
Gelip geçen acımalar
Kolunda uyuyan ben değilim
Uzaktan gülen aşk
Karşında ağlayan ben değilim
Yürekte esen rüzgâr”