Uzun bir adamdı.

Kendi üzerine yazdığı düzyazı kitabına “Uzun Bir Adam” adını vermişti.

Yaşlandıkça insanın boyu kısalır. Ama onunki hiç kısalmadı. Ya da bana öyle gelirdi…

En son karşılaştığımızda… Geçen ilkbahardı- ya mart, ya nisan, belki de mayıs- ama kesinlikle Bodrum’daydı… En son karşılaştığımızda yine yürüyordu.

Onu yolda yürürken gördüğümde önce aklıma “Yoldan Geçen Biri” şiiri takıldı. Sonra koşup onu iki yanağından öptüm, konuştuk. 90 yaşına karşı hâlâ çalışıyordu. Şiirlerinin yabancı dillere çevrilip yayımlanması onu çok mutlu ediyordu. İşte o gün yine gözlerinin içi gülüyordu… Belki de önce öptüm, konuştuk; sonra şiiri düşündüm…. Hani şöyleydi:

“Bir kırlangıç, bir su birikintisi, bir parça gök.

Bir şiirden düşmüş olmalı bunlar.

Böyle diyordu yoldan geçen biri.”

Şu anda şu yazıyı yazarken, yine uzun bir adam, gözlerimin önünde yürüyor. Dimdik yürüyor, sanki bir şiirden düşmüş gibi yürüyor.

İlhan Berk, şiirlerine, şiirleri ona benzerdi!

Disiplinli, çalışkan, üretken, yenilikçi, birikimli, çoook birikimli, doğurgan, renkli, zengin… İmge zenginliği, duygu zenginliği, düşünce zenginliği … Şaşırtıcı, sürprizlere gebe… Bir de kıs kıs gülümseyen, afacan, humoru yücelten… Ah nasıl unuturum , üstelik erotik… O erotizmi yalnız dizelerde değil, yaptığı resimlerde de sürdürdü…

Belki de en müthiş özelliği çevresine, dünyaya, tüm nesnelere sevgiyle bakmasıydı… Doğayı, kadınları, kentleri, nesneleri, şairleri, yöreleri, ama en çok en çok sözcükleri sevdi. Sanki var olma nedeni sözcüklerdi!

Sevdiği kadına “Cumhuriyetin ilk günleri gibiydi yüzün” ve “Eskitiyorum eskitiyorum kalıyor ne kadar güzel olduğun” diyecek kadar sevdi… (Her iki dize de “Üç Kez Seni Seviyorum Diye Uyandım” şiirinden)

“Yazmak, önce kendimi, sonra da yeryüzünü var etmektir” diyordu. Yazmak, yaşama olayına sahip çıkmaktı onun için.

Cahit Sıtkı, “Her mısrada bir cigara yaktırıyorsun”; Behçet Necatigil, “Şirimizin uçbeyi”; Mehmet Fuat, “Elini sürdüğü şeyi şiire çeviriyor” demişti onun için. Cemal Süreya’ya göre, “şair eleştirmendi”.

Ben ne desem eksik kalacak. O nedenle onun çok sevdiğim dizelerine bırakıyorum sözü: “Dilin doğasında sözün sıfıra indiği bir dil vardır. Dili o sınırda tutmak. Oradan yazmak…” diyerek minimalist şiirler yazmıştı. İşte “Avluya Düşen Gölge” kitabından birkaç örnek:

“Yolunu şaşırır ırmak / sen geçerken // ova /dalar” (Tansık)

“Bir tümce / başını almış gidiyordu / sıkılıyordu kâğıt kalem // bizi görmüyordu.” (Şair, Kağıt, Kalem)

“Bakıyor // bakmak/ birden/ o oluyor.” (O oluyor)

“Neler mi gördüm dünyada// Ben körüm/ adım Homeros” (Homeros)

“Sen /soyunasın/ diye// gece” (Sen soyunasın diye)

Bir de yine çok sevdiğim “Güzel Irmak” kitabından “Teşekkür” adlı şiiri…

“Evet hep açık gidip gelen ağzın içindi;

Gökyüzünün o huysuz maviliği içindi;

Elma kokan bir Türkçeyle konuştuğun içindi;

Ölümün sefil, kötü belleği içindi;

Her gün pazar kurulan o sokaklar içindi;

Saçında uykusu kaçmış çiçekler ıslattığın içindi;

Çocuklar okuldan dönüyormuş gibi sesin içindi;

İşte bütün ama bütün bunlar için sana teşekkür derim.”

zeynep@zeyneporal.com

faks: 0212.257 16 50