Hayır!

Kadıköy Anadolu Lisesi tarafından kapatılmak istenen, Duru Tiyatro değil. Bir tiyatromuzun uğradığı taciz karşısında haklı tepkilerimizi dile getirirken, dil yanlışı yüzünden o tacize cüret edenlerin ekmeğine yağ sürmeyelim. Onları, tarih boyunca hiçbir zaman sahip olmadıkları bir iktidarın sahibiymiş gibi göstermeyelim. Çünkü tiyatronun tarihi boyunca iktidarların gücü, tiyatro salonlarını kapatmaya yetmiştir; tiyatro insanlarını türlü yollarla taciz etmeye ve yıldırmaya yetmiştir; hatta kimi zaman öldürmeye bile yetmiştir.

Ama hiçbir iktidar, tiyatro kapatabilecek kadar güçlü olamamıştır. Çünkü tiyatro, doğası gereği, bir sanat dalı olmasının yanı sıra, aynı zamanda bir toplumsal kurumdur. Dolayısıyla, toplumun ihanetine uğramadığı sürece, bir tiyatronun yalnızca herhangi bir iktidarın gücüyle kapatılabilmesi, söz konusu değildir!

Duru Tiyatro’yu, yalnızca onun yaratıcısı olan Emre Kınay kapatabilir. O böyle bir girişimde bulunmadığı sürece, Duru Tiyatro yolunu sürdürür. Bir sürü salondan geçerek sürdürür. Yerleşik bir yere sahip olmaksızın da sürdürür. Kadıköy Anadolu Lisesi ise, tiyatroya asla dokunamaksızın, kendi yaptığıyla kalır. Bugüne kadar ‘bünyesinde tiyatro da olan bir eğitim kurumu’ olmanın onurunu paylaşmışken, bundan sonraki yoluna ‘bünyesindeki bir tiyatronun salonunu elinden almış bir eğitim kurumu’ olmanın ayıbı ile devam etmeyi seçebilir. Hatta bu seçimi nedeniyle, bugün iklimlerimize egemen olmaya çalışan zihniyetten alkış da alabilir. Ne var ki, resmi nitelikte olsun ya da olmasın, her zaman kendi yasalarını kendisi koyan gerçek tarih, yolunu hep alkışlara aldırmaksızın sürdürür.

Peki ama, neden bütün bunlar? Yani Emre Kınay gibi hiçbir özveriden kaçınmayan bir tiyatro insanının çabalarıyla kurulan ve beş yıldır yoluna tiyatro yaparak devam eden bir toplumsal kurumun salonu, neden o insanın elinden alınmak istenir? Kadıköy Anadolu Lisesi’nin sade suya tirit gerekçelerini bir yana bırakırsak, asıl neden bence Sayın Pelin Su Pir’in şu söyledikleriyle dile gelmiştir: “Mahallemizin tiyatrosunu korumaya geldik. Çocukların sanatla beraber büyümesinden daha güzel ne olabilir ki? Hem seyirci olarak, hem tiyatrocu olarak çok üzülüyorum.”

Evet, asıl neden, değerli sanatçımızın soru tarzındaki ikinci cümlesinde belirginleşiyor. Duru Tiyatro’nun mekânı bir lisenin çatısı altında ve lisenin öğrencilerini düşündürme sınırları da bir yandan ‘müfredat’la, öte yandan da ‘talim terbiye’ ile çizilmiş. Bu sınırlar varken çocuklarımızı bir de tiyatro aracılığı ile düşündürmeye kalkışmak, hadsizlikten başka ne olabilir?

Çünkü tiyatro, düşündürür. Seyircisini olup bitenler karşısında tavır alması, her şeye eleştirel bakması için yüreklendirir ve kışkırtır. Kısacası, ‘talimsiz ve terbiyesiz’ bırakır.

Beş yıldır onuruyla tiyatro yapan Duru Tiyatro’nun elinden salonunu almak için, bundan iyi gerekçe mi arıyorsunuz?