Seçimlere doğru kulaklara, masumane yöntemlerle kar suyu kaçırılır.
Bunlardan biri de TV dizileri.
Bir dönemin en çok izlenen dizisi “Kurtlar Vadisi” zihinlerimizi “mafya gerçeklerine” hazırladı durdu. (Büyük bir kesimin Alaattin Çakıcı, Sedat Peker’i kolayca “vaka-ı adiye” olarak benimsemesi biraz da bundan.).
Tayyip Bey’in ilk dönem en etkili-yetkili danışmanı Karar yazarı Akif Beki, belki de bu yüzden “Yalnız Kurt” dizisine dikkat çekiyor.
***
Çok uzun süredir devletçe-milletçe Fetullah’ın FETÖ’süne yoğunlaştık. Öcalan’ın PKK’si ikinci planda kaldı.
Müstafi Bakan Damat’ın abisine bağlı ATV, her ne hikmetse, PKK’nin kuruluşunu dizileştirmiş. Osmanlı’nın kuruluşunu da TRT dizi yapmıştı!
Akif Beki diziyi birçok yönden “Eniştem beni niye öptü” diye sorguluyor:
“Sanki dağa çıkışın haklı sebepleri anlattırılıyor. (...) Başka TV yapsa canlı yayını basılmış, terör propagandasından okka altına gitmiş olurdu çoktan. (Dizinin) Sırrını çözmek, içinden çıkmak pek kolay değil!”
***
Akif Beki haklı.
Siyasette olmaz olmaz.
Rahmetli Turgut Özal da cumhurbaşkanlığının son döneminde tökezlemeye başlayınca eşi Semra Hanım’ı İstanbul il başkanı yaparak parti için muhafazakârları “laik papatyalarla” dengelemek istemişti.
***
Erdoğan referandumda ve cumhurbaşkanlığı seçimlerinde “Menderes’in ve Özal’ın devamıyız!” diye propagandası yaptı durdu.
Bu söylem tuttu ki hâlâ cumhurbaşkanı!
***
Cumhurbaşkanlığının son döneminde (1992-1993) Özal gibi Öcalan da hep manşetlerde idi.
Bu ikili birbiriyle yarışır gibiydiler. Ülkemiz de gazeteler de (Allah tekrarını nasip etsin) İsviçre kadar özgürdü.
Bugün için çılgınlık sayılacak yazılar yazıyorduk.
Tövbe tövbe, TC Cumhurbaşkanı Özal ile PKK “Başkanı” Öcalan’ı kıyaslayan şöyle bir yazı yazmıştık: “Liderler de zenciler gibidir. Sonuçta birbirine benzerler. Zaten liderin teröristi, demokratı olmaz. ‘Lider’ önce lider, sonra terörist veya liberaldir.
Bu anlamda Apo ile Özal arasında benzerlikler çok.
İkisi de ‘federasyon düşüncesine’ kapalı değil.
İkisi de televizyon ve gazeteler üzerinden siyaset yapmaya meraklı.
İkisi de, ‘seçilmiş’ ve ‘davetiyeli’ basın mensuplarıyla iş tutmanın yararına inanıyor.
İkisi de bıyıklı.
İkisi de risk almayı seviyor.
İkisi de kendi halkına ‘çağ atlatmaya’ programlanmış.
İkisinin de en büyük yardımcısı kardeşleri.
İkisi de yüksekleri ve dağları seviyor.
İkisi de ‘Gerekirse ineriz!’ diyor.
İkisi de gündem değiştirmeye bayılıyor.
İkisi de Talabani ile yakın ahbap.
İkisi de düzgün cümle kurmaya fazla önem vermiyor.
Ancak, Apo ile Özal arasında benzemezlikler de çok.
Apo’nun hem dedesi hem anneannesi Kürt; Özal’ın ise yalnız anneannesi.
Apo’nun Ankara Emniyet Müdürlüğü’ndeki sicilini araştırdık. Sicildeki bilgiler, günün birinde, herhalde günün birinde, TBMM Başkanlığı’na aktarmak gerekir diye, özenle saklanıyor.
SBF son sınıf öğrencisi Abdullah Öcalan, geçen hafta açıkladığı ‘siyaset yapma’ kararını, o tarihte verse ve uygulasa ne olurdu?
Herhalde o da okul arkadaşı 1971 mezunu Mesut Yılmaz gibi bir başbakan veya Veysel Atasoy, Mehmet Keçeciler veya H. Celal Güzel gibi bakan olabilirdi. Çünkü Apo, fazla göstermek istemese de iddialı, ihtiraslı ve zeki bir TC yurttaşı.
Ne olduysa son sınıfta oldu, lider sendromu biraz erken başladı. Beklese, kaymakam olarak Cizre’den Şırnak’a her kazayı, kazasız belasız kurtarma olanağına sahipken, sabırsızlık yapıp Güneydoğu’yu topyekûn kurtarmak üzere eline silah alıp dağlara vurdu.
Sonrası kan, ter, gözyaşı.
Apo’nun şahsında, Türkiye siyaseti genç bir lider daha kazanabilir mi?
Neden olmasın?
Yeter ki, DGM savcılarının tevkif müzekkereleri ile şehitlerin ve öldürülen insanların ahları elversin.” ( A. Tan, Aktüel, 31 Mart 1993.)
***
Yazıdan 17 gün sonra 17 Nisan 1993’te, sabah sporunda yürüyüş bandında kalp krizinden kaybettik.
