CHP lideri Kılıçdaroğlu dün “PKK silah bırakacaksa, Oslo’ya devam” dedi.

Bu açıklama, iktidarın “Oslo suçu”nu affa uğratır mı?

Elbette hayır!

Çünkü ciddi ülkelerde iktidarların halkı kandırması da, yalan söylemesi de “terörle müzakere kadar” ağır bir suçtur.

CHP Sözcüsü Haluk Koç, elindeki Oslo belgelerini sallayarak günlerdir bunu anlatmaya çalışıyor.

CHP’nin koşulu “PKK silah bırakacaksa”dır.

-PKK bunca cinayetten sonra, silahı neden, nasıl ve hangi koşullarla bırakır ki?

“Silah bırakmak” diplomatik, teknik ve askeri bir sözcük.

Eski dildeki karşılığı “mütareke”!

“Karşılıklı olarak terk etmek- bırakışmak! ” anlamına geliyor.

Ancak PKK silah “bırakmayı” değil “bırakışmayı” savunuyor.

Haklı.

Madem masaya oturuldu.

Şartlar da eşitlenmeli.

PKK’nin açık adı “Kürdistan İşçi Partisi”…

Batılı diplomatik, resmi, gayri resmi metinlerde bu adıyla anılıyor.

Zaten PKK de kendisini “siyasi parti” olarak tanımlıyor.

Tüzüğü, programı ve işleyişi de böyle.

BDP ile “gönül birliği”ni “eşbaşkanlık” gibi makamlarla yürütmesiyse herhalde PKK’nin “siyasi parti olma iradesi”nin bir başka belirtisidir. İşaretidir.

PKK’nin karşısına bugüne dek hep “Türk Silahlı Kuvvetleri” dikildi.

PKK belli ki bir siyasal parti olduğuna inandığı için karşısında Adalet ve Kalkınma Partisi’ni görmek istiyor.

Bunu fiilen gerçekleştirmenin yolu “Türk Silahlı Kuvvetleri”nin devre dışı bırakılması.

Silivri süreci ve Balyoz gibi operasyonlarla bunun ilk adımları atıldı.

PKK’ye karşı deneyim kazanmış kurmay komuta kadroları “infaza eşit tutukluluk düzeni” sayesinde devre dışı bırakıldı.

Geriye TSK’nin “operasyonel işlevi”ni daraltmak kaldı.

Bu da yolda!!!

Bu vatan kimin?

Dünyada orduların ilk işlevi, hatta en temel işlevi ülkenin sınırlarının bekçiliğidir.

Bu işlevi en çok Tayyip Erdoğan’ın okuduğu “Bu Vatan Kimin?” şiiri dile getirmiştir:

“Bu vatan, toprağın kara bağrında

Sıradağlar gibi duranlarındır.

(…..)

Tutuşup kül olan ocaklarından,

Hudutlarda gaza bayraklarından,

Alnına ışıklar vuranlarındır...

Ardına bakmadan yollara düşen,

Şimşek gibi çakan, sel gibi coşan,

Huduttan hududa yol bulup koşan,

Cepheden cepheyi soranlarındır.”

Artık bu şiirin yerine başka bir şiir gerekecek.

Onu da artık ya İçişleri Bakanımız İdris Naim Bey besteleyecek ya da sıfır sorun bakanımız Davutoğlu Bey.

Çünkü artık “Hudutları sıradağlar gibi beklemek” üzere yeni bir sivil teşkilat kuruluyor.

Sınırları artık Mehmetçik değil, “Sınır Güvenliği Teşkilatı Personeli” bekleyecek!

Şaka değil.

Yasası Meclis’e çoktan sevk edildi bile. Sırada, Göç İdaresi Teşkilatı Yasası var.

Sayın bakan son 15 yılda ülkemizde 800 binin üzerinde yasadışı göçmen yakalandığını, böyle bir teşkilatın şart olduğunu açıklamıştı. (18.04.2012)

Bu sayıya elbette PKK’liler ile Suriyeliler dahil değil!

Masa da tasa da çok

- Paralı askerlik sistemi.

- Polislerin askerlikten muaf tutulması.

- Emniyet kadrolarının Hava ve Deniz Kuvvetleri mevcuduna ulaşması.

- Şimdi de Sınır Güvenliği ile Göç İdaresi Teşkilatı.

Ustalık döneminin eserleri bir başka oluyor.

Bütün bunlar “Masada eşit müzakere şartları sağlansın diye!”

***

Masa derken...

Türkiye’de masa da tasa da çok.

Önemli olan masada eşitlik.

Oslo’da PKK ile olmadı.

Brüksel’de AB var.

\n\n\n

Gazeteci mi Siyasetçi mi?

Milletin gözünü gazeteci mi açabilir, milletvekili mi? Bu soruyu akademik dünya şöyle tartışıyor:

Demokrasinin iyi işlemesinde medya mı daha etkilidir, siyasetçi mi? “Tezgâhın” iki yanında uzun süre bulunmuş birisinin vereceği yanıt bellidir: Vatandaşın gözünü açarsa medya açar. Uyutursa da siyasetçi ile medya birlikte uyutur. Ama bu konuda en büyük yardım (ve yataklık) da medyadan gelir.

Gazeteci işini iyi yapmazsa milletvekili milletin gözünü yine açar ama sadece el sıkmaya girdiği kahvehanelerdeki milletin gözünü açar. Ona da 50 milyon seçmenli bir ülkede mecal yetmez.

Bu girizgâh niye?

Alımlı - çalımlı diye dudak büzen, göz süzen her taze, eline bir mikrofon verip kamera karşısına geçiyor. Yeni medya düzeni böyle. Gazetecilik deneyimi, birikim, mesleki yetenek, kavrayış, analiz yeteneği, en can alıcı soruyu sorabilme feraseti, cesareti… Bunlara rastlamak artık kolay değil.

TV’ler büzülen, süzülen güzel yüzlerle dolu ama seyrek de olsa arada istisnalara da şans tanınıyor.

CNN Aykırı Sorular’da Enver Aysever, yandaş olmadan da etkin gazetecilik yapılabileceğinin örneğini sunuyor.

“4 Taraf” arasında sıkışmaktan kurtulmanın gizli sevinciyle olmalı, açık sözlü, vicdanlı, insaflı yansız tarafsız ve saygısızlık yapmadan, can sıkmadan da sorular sorulabileceğinin örneğini veriyor.

HaberTurk’te Zafer Arapkirli her sabah gazete özetleri verirken kuru kuruya manşet okumuyor. “Göz açan gazetecilik” örnekleri de sunuyor. Haberlere kafasından ortak bir başlık çıkarıyor. 1. sayfa haberlerinden yeni manşetler üretiyor: Örneğin “Tarihe takmanın patolojisinden” söz ediyor.

Bu bir tür “kuşa bak!” siyaseti! 19 yıl sonra 8. Cumhurbaşkanı’nın mezarı, 32 yıl sonra 7. Cumhurbaşkanı Evren’in dosyası, 51 yıl sonra Menderes’in mezarına ilk ziyaret! 9. cumhurbaşkanı konuştu: 20 yıl terörle uğraştım!

***

Tarihle yüzleşmeyi abartmak böyle oluyor; gazeteciliği de biraz abartsak keşke.

\n\n