Hiçbirimiz için, kadın olarak, erkek olarak, anne, baba ve insan olarak kabul edilebilir, sineye çekilebilir bir karar değildir.

Bu karar, toplum vicdanını rahatlatmak şöyle dursun sızlatan, ağrıtan hatta kanatan bir hukuk mekanizması resmini ortaya çıkarmıştır. “Ne yaptığının farkında olamayacak” bir yaşta başına gelenlerden kaçıp toplumun kurumlarına sığınan bir çocuğun ilgili kurumlar tarafından “ne yaptığının farkında” denilerek başına gelenlerden sorumlu tutulabilmesi o çocuğun, evladı olduğu topluma; ve toplumdaki vicdan sahibi bireylerin o toplumda işleyen adalet mekanizmasına güvenini yerle bir etmeye yetecektir.

Bu arada Yargıtay N.Ç. davasıyla ilgili yaptığı açıklamada henüz dava sürecinin bitmediğini, itiraz yolunun açık olduğunu söyledi. Konuyla ilgili adaletin daha fazla vakit kaybedilmeden yerini bulmasını diliyoruz. Aksi halde, çocuk yaşta tecavüze uğrayarak hayatı karartılan kızın ruhunda bırakılan lekenin daha büyüğü telafisi yapılmadığı taktirde bugün, verdiği vicdanlara sığmayan kararla hukukun üzerinde kalacaktır.

‘Ben de çürük bina yaptım’

Ülkemizin en meşhur müteahhidi olduğu söylenen bir kişi “delikanlı” imajına uygun bir hareket aldı ve zamanında, yani 1998’den önce kendisinin de çürük binalar yaptığını itiraf etti. Çürük elma getirdik der gibi kolaylıkla üstelik, “Herkes yaptı, biz de yaptık” dedi. “Malzeme yoktu, eldeki buydu” dedi, yaptı.

Bugün inşaat sektörünün en tepedeki ismi konumuna gelmiş bir kişi, aslında zaten hepimizin bildiği fakat icraatı gerçekleştirenlerin açıkça kabullenmelerinin neredeyse imkânsız olduğu bir günahı dile getirdi.

Şimdi onu gösterdiği bu açık sözlülük ve dürüstlüğü için tebrik etmemiz mi gerekiyor? Hatta bundan sonra onun açtığı yola kendini atıp, ben de yaptım, diyerek suçunu açık yüreklilikle ortaya koyacak ve günah çıkartacak olan tüm müteahhitlere gösterdikleri samimiyet için teşekkür mü edelim?

Yoksa göz göre göre insan hayatıyla oynayan, yaşama hakkını riske eden o katil binaların inşasını gerçekleştirdikleri, göz yumdukları ya da vesile olduklarına dair korkunç gerçeği unutmadan hiç değilse ilk etapta bu şahısların bahsettikleri yapıların peşine düşüp gereğinin yapılmasına mı çalışmalıyız…

Ya da fazla uğraşmayıp yeni bir depremin olmasını mı bekleyelim; çürük binaların hangileri olduğuna dair en doğru sonucu o bize verecektir ne de olsa…

Depremden sonra şahit olduğumuz, tüylerimiz diken diken seyrettiğimiz, korkunun ve ölümün egemen olduğu o acı tablolar çok büyük oranda yapıların yanlış inşası, biraz daha fazla kazanmak uğruna malzemeden çalma, eksik, kalitesiz malzeme kullanma, kısaca topyekûn bir “sahtekârlık” neticesinde ortaya çıktı, 1999’da da, bugün de.

Demek ki sayısız insanımızı hayattan koparan doğanın kudreti değil, insan hatası, insan elinin acımasızlığı, buz tutmuş vicdanlar, gözleri kör eden daha çok kazanma arzusu, eğitimsizlik, bilinçsizlik, ehliyetsizlik, para, çıkar ve iktidar hırsıydı. O zaman bundan sonrası için hesap sorulacak merci de, müdahale edilecek, önlem alınacak, hem sığınılacak ve hem de sakınılacak yer de doğa ve “kader” değil insanın ta kendisidir.

Bayram sevincine kaybetmenin hüznünün bulaşmaması dileğiyle…

Artık hemen her bayram tatilinin üzerine karabasan gibi çöken, bayram sevincini kursaklarda düğümleyen, nice ocakları bir anda söndüren trafik kazalarının yollarda canlarımızı almaması, yüreklerimizi yakmaması, hanelerin bayram sevincine yakınlarını kaybetmenin o tarifsiz acısının karışmaması için lütfen bu bayram her zamankinden fazla dikkat edelim.

Barış, huzur, kardeşlik ve güven duygularının tüm insanlığa hâkim olması dileğiyle İslam âleminin Kurban Bayramı kutlu olsun.

sadik.celik.gorus@gmail.com