“Hafızamda Zamana Adanmış Sözler, elimde Monna Rosa şiirleri, Nuruosmaniye Caddesi Derin Han’ın birinci katındaki kapının önünde durdum. Saat beşi az geçiyordu. Dedim bu buluşma bir tesadüf değil, bu buluşma vakti gelmiş bir kader, kaderimin içinde. Öyle çaldım zili. Kapı açıldı ve durduğum yere kadar taşmayan gün ışığında belirdi şairin Hazreti Hızır’a benzeyen yüzü: ‘Buyurun’ dedi. ‘Beni size Cemal Süreya ve Ali sevgisi getirdi’ dedim.”

Şair Ali Asker Barut’un 11 Temmuz 2011 tarihli günlüğü bu cümlelerle başlıyor ve sürüyor Kitap-lık dergisinin Eylül 2011 tarihli 152. sayısında. “Yüzü Hazreti Hızır’a benzeyen şair” Sezai Karakoç, Türk şiirinin ve İkinci Yeni’nin büyük şairi. “Diriliş” düşüncesini oluşturan, aynı zamanda da Yüce Diriliş Partisi’nin başkanı olan Karakoç, Ünsal Oskay’ın sözleriyle de “Türk şiirinin üç parasız yatılısı”ndan biri, diğerleri Ece Ayhan ve Cemal Süreya. Ali Asker Barut’sa Almanya’da yaşayan, 80 sonrasının iyi isimleri arasında yer alan, Dersimli ve Alevi bir şair.

Bunları özellikle şairleri az tanıyanlar için vurguluyorum. Çünkü Sezai Karakoç, şiirde geleneği teknik bir mesele olarak görmeyen, tam tersine Hz. Muhammed’in “asrı saadet” dönemindeki gibi bir hayat isteyen, inançlı bir şair. Ali Asker’se, sosyalist düşünceye sahip.

Oturmuşlar, sohbet etmişler. Ali Asker Barut, “Ali” ismini şiirde en samimi kullanan şair Karakoç’un “Ali olmaktan bir sedef her çocukta” dizesinin kendisini oraya getirdiğini söylemiş. 30 yıl oluyor, Üç Çiçek dergisini çıkarırken Adnan Özer’le birlikte, şair arkadaşımız Necat Çavuş aracılığıyla Sezai beyi görmeye gitmiştik. 2 saat kadar süren ziyarette pek az şey konuştuğumuzu hatırlıyorum. Sonra da yıllar önce rastlantıyla Eskişehir’de Diriliş Partisi’nin açıkhava toplantısında görmüştüm Karakoç’u. Küçük bir topluluğa konuşuyordu. Büyük şairden ne kadar iyi politikacı, iyi konuşmacı olursa artık...

Sık sık “şiir cumhuriyeti”nden söz ederim ve Türkiye Cumhuriyeti de keşke şiir cumhuriyetini örnek alsa diye düşünürüm. “Şair tabiatı”ndan kaynaklanan kıskançlıklar, tartışmalar, kalem kavgaları olsa da, yine de inançlısı, Kemalisti, sosyalisti, ulusalcısı, birlikte etkinliklere katılır, birbirlerinin şiirlerini okur, kitapları için yazılar yazarlar. İsmet Özel’in 2 Temmuz 1993 Madımak yangınından sonra söylediği, yakılan canları ve şairleri bir kez daha yakan, kavuran sözlerinin acısı hâlâ içimizde, elbette sonra söyledikleri de. Bunları da herhalde inancı, dünya görüşü ne olursa olsun hiçbir şair kabul etmez, desteklemez.

küçük İskender yalnızca 80 kuşağının değil, Türk şiirinin büyük şairlerinden biridir. Şairin hayatının şiire dahil olduğunun da yaşayan örneklerindendir. Çok yazdığı için tekrara düştüğünü söyleyenlere de hiç katılmam, bunun bir ezber olduğunu düşünürüm. Bunu söyleyenlerin, İskender düzyazılarıyla birlikte 50’den fazla kitabıyla, hem şiirde büyük bir atılım gerçekleştirmiş, hem şiiri gençlere sevdirmiş bir şairken, kendilerinin daha az yazdıkları halde niye silinip gittiklerini düşünmelerini isterim. Diyeceğim, Nâzım Hikmet’ten, İkinci Yeni’den, Edip Cansever’den, Ataol Behramoğlu’ndan, Can Yücel’den aldığı etkileri, sesleri derleyip toparlayıp tümüyle kendisinin olan bir büyük şiiri sürdürmektedir küçük İskender.

Geçen hafta bir internet haber sitesinde, küçük İskender’in dine hakaret ettiği safsatasıyla kışkırtıcı bir haber yayımlandı. İskender’den küçük İ... diye söz ediliyor, onun hem Kemalist hem eşcinsel olduğu belirtiliyor, deyim yerindeyse hedef gösteriliyordu. Bildiğim kadarıyla İskender sosyalisttir, ayrıca Kemalist olmak, sosyalist olmak, inançlı olmak da suç değildir.

Ali Asker Barut’un Sezai beye hürmeti herhalde herkesin örnek alması gereken bir davranıştır. Suçlamak yerine anlamak esastır. Şairlerin seslendikleri grupların daha ilerisinde, daha özgürlükçü yapıda kişiler olması beklenir, öyleyse bir şaire karşı yapılan bu saldırının hepimize yapıldığını düşünüp küçük İskender’i savunmalıyız.