Antep

Gaziantep denilince akla en son gelecek şey “terör”dü. Geçen hafta yazık ki onunla da tanıştı doğup büyüdüğüm kent. Gittikçe genişletilmeye çalışılan yapay bir haritanın sınırları içine çekilmesi için kim bilir nerelerden işaretler verildi.

Gazetelerden, televizyonlardan izledim olayları. İster istemez çocukluğumun Antep’ine döndüm. Türkiye’nin nerelerden nerelere geldiğini düşünerek…

***

İlkokula başlamadan, günü yazıhanede geçirirdim çoğu kere. Babamla. Sabahları erkenden kalkardık. Bütün Antepliler gibi. Güneş doğduktan sonra uyunmazdı. “Göbeğine gün değdi, uyan” derlerdi adama. Kahvaltıdan sonra evden çıkar, Hal’e, alışverişe giderdik. Yolda kimlerle karşılaşmazdık: Camlı Kahve’nin sahibi Mehmet Efendi’yle, gazeteci Necip Bahri Günenç’le, Berber Nuri’yle, Nakıp Ali’yle, Şekerci Hamdi’yle... Daha onlarcasıyla. Hal’de önce kasaba, sonra manava uğrardık. Alışverişi bitirdikten sonra yazıhanede sürdürürdük günü.

Yazları avluda geçirirdim. Arkadaşlarımla oyunlar oynardık. Alaman-Rus oynardık, hırç oynardık, hakeke (seksek) oynardık, kendimiz oyunlar yaratırdık.

Çıkşağı çevirirdik. Yoyo. Çıkşağı, “çık yukarı, in aşağı”nın ilk hecesiyle son iki hecesinden üretilmiş bir sözcükmüş meğer. Yıllar sonra öğrendim bunu.

Topaç çevirirdik. Kırmacasına. Birinin attığı topaç yerde dönerken, öteki kendi topacını onun üstüne fırlatırdı. Benim topaçlar, mahallenin en sağlam topaçlarıydı. Hiç kırılmazdı. Babam özel olarak şimşirden yaptırırdı onları. Ben de renk renk boyardım.

Havva Bacı. Evimizin bir parçası. Hizmetçi değil de ninemin bile anasıydı sanki. İncecik, uzun boylu, şakakları dövmeli, yüzü Dülük Dağı gibi kırışık, bizim gözümüzde iki bin yaşlarında bir anıt. Arada bir bize katıldığı bile olurdu. Ama ninemle avluda çamaşır yıkıyorlarsa ya da biber, patlıcan kurutuyor, bastık, sucuk yapıyorlarsa küplere biner, bizi kovalamaya başlardı.

Sinemaya giderdik akşamları. Nakıp Ali’ye, Baydar’a, Yıldız’a. Pazar günleri, birkaç ailenin birleşmesiyle Kavaklık’ta, gürül gürül akan Alleben’in kıyısında, sahrede (piknikte) geçirilirdi.

***

Suburcu, Karagöz, Şehreküstü, Gaziler Caddesi, Arasa, Kalealtı, Bakırcılar Çarşısı, Çukurbostan kentin atardamarlarıysa, Kavaklık da toplardamarıydı.

Bir törendi Kavaklık’a gitmek. Aileler kararlaştırır, kadınlar anlaşır, evlerde bir şeyler hazırlanırdı. Pazar günü erkenden mangallar, tencereler, kilimler yüklenir, Hüseyin Bey’lerle, Abdürrezzak Bey’lerle, Humanızlı’larla birlikte Kavaklık’ın yolu tutulurdu.

Biz çocuklar Alleben’in sularında çimerken ya da ağaçlara kurulmuş salıncaklarda “sallangaç sallanırken” erkekler mangal yakar, çiğköfte yoğurur, bol maydanozlu soğan piyazı hazırlar, kebap yapardı. Fıstıklı kebap, soğanlı kebap, sarmısak kebabı, patlıcan kebabı, keme kebabı, cartlak kebabı, ciğer kebabı, yenidünya kebabı, elma kebabı, ayva kebabı. Mevsimine göre.

Pazar, erkekler için yemek yapma günüydü. Sadece Kavaklık’a gidildiği zaman değil, evde kalındığı zaman da geçerliydi bu. Hangi gün olursa olsun, kebapları sadece erkekler yapardı. Künefeyi de. Lahmacun harcını yine onlar hazırlayıp fırına götürürdü.

Bazen sahre (piknik) için daha uzak yerlere gidilirdi. Nurgana’ya, Oğuzeli’ne, Dülük yakınlarındaki Karpuzatan’a. O zaman bir kamyon tutulur, arkası halılarla, koltuklarla, iskemlelerle sanki misafir odası gibi döşenirdi. Bir buzdolabımız eksik olurdu. Yaşlılar koltuklara kurulur, biz “şoför mahalli”nde yer kapmaya çalışırdık. Şoförün yanında gitmek az onur değildi!

1940’ların sonu, 50’lerin başıydı.

Otobüslerde bombalanmak mı? Düşlerimizde bile göreceğimiz şey değildi.