Kurthan Fişek de yok artık. Ailesine, başta Hıncal Uluç olmak üzere, bütün sevenlerine başsağlığı diliyorum. “Yeri doldurulmaz” denir ya, Hoca’nın yeri gerçekten doldurulmaz… Çok yönlü bir ustaydı. Neredeyse her konunun uzmanıydı.

Hıncal’ın yazdığı gibi, dilimizin de büyük ustasıydı. Yalın, o yalınlığın içinde eşsiz renkler taşıyan kıvrak diline, ele aldığı konuya yeni pencereler açan zekâsına hayran olmamak mümkün değildi.

Yazılanlara ne ekleyeyim… Pek bilinmeyen başka bir yönünden söz edeyim bugün. Bana anlattığı bir olayı aktarayım. Onu gülümseyerek anma olanağını buluruz belki.

***

Kurthan Hoca at yarışlarının da uzmanıydı. Atların sadece ana-babalarını değil, yedi kuşak öncelerini de sayardı. 25-30 yıl kadar önce, Veliefendi’ye gittiğim zamanlar tribünde buluşurduk onunla. Tek yazdığımız atların gelmesi için el ele tutuşup uğur yapar, yarışı öyle seyrederdik.

Hiç unutamayacağım, hatırladıkça ilk dinliyormuş gibi güldüğüm bir anısını anlatmıştı.

***

İstanbul’un ünlü Baba’larından biri adamlarını gönderip Kurthan Hoca’yı çağırtmış bir gün.

“Kolaysa gitme” demişti Kurthan Hoca. “Hem meraktan, hem mecburiyetten gittim.”

Baba, büyük saygıyla karşılamış Hoca’yı. “At yarışında bilgili olduğunuz kulağıma geldi” demiş. “Bugünkü altılı ganyan kuponumu siz doldurun.”

Bir kupon uzatmış Hoca’nın önüne.

“Çekinmeyin” demiş. “Paradan kaçmayın. Gelebilecek bütün atları yazın.”

Sorumluluk büyük… Hoca kuponu doldurup Baba’ya vermiş.

Baba bakmış, bir ayakta bütün atlar yazılı. Biri dışında.

“Hoca” demiş, “buraya bir tek atı yazmamışsın”.

“Efendim” demiş Kurthan Hoca, “o at Sazenuşhan. Gelemez”.

“Niye?”

Hoca uzun uzun anlatmış. “O atın babası kumcuydu, uzun koşamazdı, anası çimci değildi, bu mesafede…”

Saymış da saymış.

“Peki” demiş Baba. “Sağol.”

Yine büyük saygıyla, kapıya kadar geçirmiş Hoca’yı.

***

O gün büyük sürprizler olmuş yarışlarda. Altılı ganyan dudak uçuklatacak bir para vermiş. Hoca’nın doldurduğu kupon ise bir yarıştan “yatmış” beşte kalmış.

Evet. Sazenuşhan gelmiş o gün.

***

“Beni yine çağırttı Baba” demişti Hoca. “Bu kere bacaklarım titreyerek gittim.”

Baba, yine saygıyla buyur etmiş Hoca’yı. İzzet ikram… Sonra konuya girmiş.

“Hocam” demiş. “Kaybettik diye sıkma canını. Olur öyle şeyler. Yalnız bir ricam var. Şu Sazenuşhan niye gelemez, sen bir daha anlatsana bana.”

\n\n