AKP iktidarının huzurla tek gün geçirmemize izin vermediği bir yılı daha bitirdik. AKP iktidarı diyorum ama böyle bir gerçek yok, doğrusu tek adam düzenidir, güzel tarifle “Şahsım Cumhuriyeti” yurttaşlarıyız. Yılı yapay “yerli otomobil” sevinciyle ve çok tehlikeli “Kanal İstanbul” tartışmasıyla kapatıyoruz. Doğrusu geçen günlere yazık oluyor. 

Öteden beri söylüyorum; AKP’nin: kuyruğuna takılan muhalefet ülkenin en büyük sorunudur. Kocaeli vekili Tahsin Tarhan geçen gün “yerli oto” için çok değerli saptamalar yaptı. Baktım Ankara, İstanbul belediye başkanları, PM üyesi kimseler övgüler düzüyor araca. Hangisi doğru? Böyle bir çelişki olur mu? Neden bu örneği veriyorum, hep söyledim: “Gericilikle müzakere olmaz, mücadele olur.” 

Geçen yılın en önemli olayı “Millet İttifakı” adaylarının seçimleri kazanmasıdır. İttifaklar ucubesini tartışmamız lazım, demokrasiyi kazanmamız lazım. Eski Türkiye pek matah değildi ama onun gerisine düştük. Yeniden Cumhuriyeti kazanmamız lazım. 

Yazık ki her yanda tek adam egemenliği hâkim. Bakmayın siz kamera karşısında demokrat pozu kesenlere. Biraz yakından tanıyınca, pek çok siyasinin, yazık ki adına denge dedikleri ilkesizliklere mahkûm olduğunu görüyorsunuz. Siyasetin bu hali umut vermiyor. Başka bir dünya düşü kurmak gerek. Eşit, adil, özgür... 

Çocuklarına tecavüz edilen, kadınları her gün öldürülen, hukukun tamamen askıya alındığı bir yıl bitiyor. Umut tacirliği yapacak değilim doğrusu. Ben örgütlenmeye inanırım, ilkeler ekseninde inatla direnmeye. Gezi çocuklarının anısına saygıyla vazgeçmemeliyiz. 

Aydın olma sorumluluğu ve bilinci gülünç geliyor kimilerine. Tam da üstüne en çok düşünmemiz gereken günlerdeyiz bu kavramın, sorunun. Yaşam nedir? Nasıl sürülmeli? Geleceksiz bir dünyanın bencil insanı olmak mı, yoksa yaşamı dibine dek hissetmek için üzerine düşeni yapmak mı? 

Diyeceğim, boyun eğenlerle vakit geçirmemek lazım. Güzel tek dize okumadan ömrünü yitiren insanla ne konuşacağız? Güzel günler görür müyüz bilemem, ama bunun için mücadele etmek görevdir.