Bu toprakları yurt edindiğimiz 1074’ten beri, asırlar boyunca diline, dinine, ırkına bakmadan milyonlarca göçmen kabul ettik. Tatarlar, Çerkesler, Museviler, Boşnaklar, Afganlar, Gürcüler, Çeçenler say babam say. Balkanlardan gelen Türk soyluları mübadil olarak gördüğümüzden onlar göçmen ya da eski deyimiyle muhacir sayılmıyor.
Osmanlı ve genç Cumhuriyet, gelen milyonlarca muhacirin iskân edilmesini başarıyla yönetti. Göç komisyonları kurarak, hiçbir ilin, ilçenin demografik yapısını bozmadan, ne muhaciri ne de iskân edilen yöre halkını mağdur etmeden muhacirleri iskân etti. Osmanlı dönemindeki adıyla Muhacirin Komisyonu, Cumhuriyetin ilk yıllarında ise Muhacir Müdürlüğü adıyla oluşturulan kurumlar, göçmenlerin kendi keyfine göre istediği yere yerleşmesine izin vermedi. Daha göç başlamadan hazırlıklara başlandı.
Bu hazırlıklarda ister Hıristiyan ister Müslüman olsun muhacirlerin refahlarını temini için devlete külfet getirmeyecek iskân sahaları tespit etmeye öncelik verdi. Bu iskân sahaları tespit edilirken iklim, su kaynakları, üretim ve pazarlama, ulaşım noktalarına yakınlık gibi kriterler göz önüne alındı. Eğitim yaşına gelmiş olanları Dürüşşafaka’ya yönlendirdi. Esnaf ve sanatkârlar ile ziraat yapacaklar için üretim yapacak araç ve gereçleri sağlanarak kısa sürede üretim faaliyetine başlaması ve bu sayede kendi kendine yeter hale gelmesi amaçlandı.
Devlet, kendi tebaasının yanında gelen muhacirleri de tahrir defterlerine kaydetti. Kimin hangi ilde, hangi ilçede ya da köyde ikamet ettiğini, kaç hayvanı, ne kadar arazisi olduğuna kadar tüm bilgileri tahrir defterlerinde görürsünüz. Bu kayıtların amacı hem vergilendirme hem de asayişi sağlamaya yönelikti. Öyle ki konar göçerlerin yazın gideceği yaylaları bile belirlemişti.
Bundan ötürü muhacirlerin kaybolması ya da sırra kadem basması gibi bir durum hiç yaşanmadı. Tarihimizde ilk kez muhacirlerimizin kaybolduğuna tanık oluyoruz. Öyle beş on kişi olsa neyse; tam 729 bin Suriyeli sığınmacı kayıp. Ensar olarak muhacirlerimize sahip çıkamadık. Kim bilir, şimdi neredeler, ne yiyip ne içiyorlar, sağlık hizmetlerinden bile yararlanıyorlar. Toplum olarak derin bir teessür içindeyiz.
SOMALİ VE SUDAN’A NE OLUYOR?
Hazine’nin 128 milyarını kaybettiniz, Resim ve Heykel Müzesi’nde 302 değerli tabloyu kaybettiniz de 729 bin Suriyeli muhaciri nasıl kaybettiniz birader?
İki kayıp sığınmacının izini İçişleri Bakanlığı konutunda bulduk. Belki de 729 bin Suriyeli de ikametlerini Beştepe’deki Saray’a taşımışlardır da boşuna arıyoruzdur kim bilir?
Gazetelere “Muhacirlerimizi kaybettik, yenilerini alacağımızdan hükümsüzdür” desek zaten sınır kapıları açık. Girerken soran mı var?
Osmanlı ve Türkiye Cumhuriyeti tarihi boyunca ülkemize gelen sığınmacı ya da muhacirin toplam sayısından fazla Suriyeliyi “Biz ensarız” deyip kabul ettik. Üstelik bunlar için herhangi bir iskân politikası hazırlığı da yapmadan. “Saldım çayıra, mevlam kayıra” anlayışıyla başıboş bıraktık. Oy kullansınlar diye birçoğuna vatandaşlık verdik ama vergi mükellefi yapamadık. Ruhsat almadan dükkân açtılar, vergi dairesine kayıt yaptırmadan şirket kurdular. Suriye’den zeytinyağı, şeker, tahıl ürünleri getirip Türkiye’de satarken SGK’den ücretsiz aldıkları ilaçları Suriye’ye gönderip sattılar.
Muhacir kabul eden bir millet olarak tarihe geçen Türkler, ilk kez muhacir olmaya heves ediyor. Özellikle de gençlerimiz. Bütün hayalleri bir Avrupa ülkesine kapağı atıp gelecek korkusu olmadan yaşamak. Ülkemiz istilaya uğradığı için başka ülkelere göçmek istiyoruz ama hiçbir ülke bizi kabul etmiyor. Hadi Avrupa ülkeleri Hıristiyan ama hayali tarlalarını bize kiralayan şu Sudan ve Somali’ye ne oluyor da vizesiz giremiyoruz. Bize ensarlık yapacak acil bir ülke arıyoruz ama yok.
