Yalçın Tura’ya (d.1934) 2025 yılı Cumhurbaşkanlığı Kültür ve Sanat Büyük Ödülleri kapsamında “müzik özel ödülü” verildi. Yalçın Bey besteciliği ve araştırmacılığıyla Türk müziğinin derinlerine inmiş; Türk müziği konservatuvarındaki öğretmenliği sırasında Cihat Aşkın, Hakan Şensoy, vb. gibi öğrenciler yetiştirmiştir. Ayrıca Sabahat Hanım gibi onun üstüne titreyen bir eşe ve birbirinden değerli üç çocuğa sahiptir. Onun hakkında bana 46. Uluslararası Antalya Altın Portakal Film Festivali tarafından film ve tiyatro müzikleri üstüne bir kitap ısmarlanmıştı. Yalçın Bey klasik Türk müziği dünyasına doğmuş; 1946- 1954 yılları arasında Galatasaray Lisesi’nde okumuş; burada Seyfettin Asal ile keman ve Hulusi Öktem ile solfej çalışmış; okul dışında da Cemal Reşit Rey ile kontrpuan, füg, orkestrasyon ve form; Demirhan Altuğ ile armoni ve piyano çalışmıştır. Bu arada 1960’ta İ.Ü. Felsefe Bölümü’nü bitirmiştir. Yalçın Hoca ayrıca SACEM’in Türkiye icra komitesi üyeliğini ve MESAM’ın bilim kurulu başkanlığını yapmış, TRT’de danışma kurulu üyeliğinde bulunmuş, beşinci beş yıllık kalkınma planı hazırlık komitesinde Türk müziği başkanı olmuştu. 1976- 2001 arasında İTÜTMK’de öğretim üyesi, bölüm başkanı ve 1997-2001 arasında konservatuvar müdürü olarak görev yapmıştı. 2001’de emekli oldu.
Büyük senfonik yapıtlarının yanı sıra sinema, sahne ve TV müzikleri de bestelemiştir. “Keşanlı Ali Destanı” unutulmazlar arasındadır. Çalışmalarında geleneksel makamlardan halk müziğine, cazdan senfonik müziğe ve hafif müziğe kadar etkiler görülür. Uzun yıllar Türk ses sistemini incelemiş, 1970’ten bu yana yapıtlarına yeni bir “mikrotonal” anlayış getirmiştir. Tarihi değerde çeviriyazınlar yapmış; Türk müziğinin sorunları konusunda bir kitap yazmıştır. Kendisine nice sağlıklı yıllar dilerim.
ESKİ YIL ESKİDİ GİTTİ
Ben çocukluğumda eski yıl ile yeni yıl arasında bir geçiş, bir süre olması gerektiğini düşünürdüm. Öyle ya 365 günlük kocaman bir süre bitmiş, şimdi yenisi başlıyor. Pat diye birden bire ertesi gün girecek değildi ya! Bizim evde 24 Aralık’ta Noel de kutlanırdı. Çünkü dayımızın eşi Anita yenge İsviçreliydi. Çam ağacı süslerdik hep birlikte. Altına hediyeler koyardık. Ramazanda bir başka heyecan, bayramlar ise bir başka coşku getirirdi. Herkes birbirine hediye alır, çocuklara yeni giysiler dikilirdi. Yine bir arife gecesinde yeni alınmış pabuçlarımı koynuma alarak uyuduğumu anımsarım. Yeni yıl geldiğinde Noel ağacının altına koyulan, herkesin kendi kesesine göre aldığı armağanlar açılınca bütün kavgalılar barışırdı. Ne mutlu bana ki yılbaşını, Noel’i ve bayramları da keyfiyle yaşamış bir çocuktum.
Sevgili okurlarıma sağlıklı bir 2026 dilerim.
