Merkez Pastanesi’nin “pilot koltuğu”nda oturan sonuncu müdürü İhtiram Beşbasar, hiç bahis kaybetmeyen muazzam kumarbazlığına karşın kılıbık bir kocaydı. Atandığı mevkide Ulu Çoban’ın dediğini dedik yapıp evde ise karısının çaldığı düdüğe itaat ettiğine bakarak her alanda kılıbık bir muktedir olduğu da söylenebilirdi.

Cadaloz mu cadaloz bir eşi vardı: Muhtereme Beşbasar. Zavallı MP müdürü İhtiram’ın bırakın cima özgürlüğünü kullanmak, metres tutmak falan karısından ödü kopardı! 

Ve meşum zevce Muhtereme Beşbasar kocasının ayak altında dolaşmasından hiç hoşlanmaz, tatil günleri bile iş çıkışı saatinden önce evde istemezdi.

Bir pazar sabahı yine evden atılan İhtiram Beşbasar, aylak aylak dolaşırken tuhaf bir cenaze törenine rastladı. 

Yolcu ruhbanın dualarla eşlik ettiği cenazede önden iki tabut gidiyor, tabutları bir adam ve tasmasını tuttuğu iri bir köpek izliyor; onun arkasından da yüz, iki yüz kişi tek sıra olmuş öndekilere uygun adımlarla geliyorlardı.

Merakına yenilen İhtiram Beşbasar, cenazelerin sahibi olduğu belli köpekli adama yanaşıp sordu: “Başın sağ olsun Yoldaş, hiç böyle tören görmedim. Kim öldü?” 

Adam hüzünlü bir vakarla yanıtladı:

“Karım.”

İhtiram Beşbasar, merak etmişti.

“Nasıl oldu?”

“Köpeğim saldırdı ve öldürdü.”

“Peki arkadaki tabut kimin?”

“Kaynanamın.”

“Ona ne oldu?”

“Karımı kurtarmaya çalışırken köpeğim ona da saldırdı.”

Aralarına bir sessizlik çöktü. 

İhtiram Beşbasar, yaslı dul kocanın yanında ölçülü bir saygıyla yürümeye başladı. Mezarlığa yaklaşmışlardı ki adamın kulağına eğilip “Köpeğini ödünç alabilir miyim?” diye fısıldadı. 

Dul koca, başıyla arkasından gelenleri işaret etti: “Sıraya geç!”