Kulüp yöneticileri sanırım parayı toprağa gömmektense (!) flaş transferleri tercih ediyorlar. Ankara’da üstü çamur kaplı taşlaşmış zemini sonra da tribünlerde Mehter Marşı eşliğinde Osmanlı bayraklarını görünce kendimizi zaman tünelinde sandık bir an. Artık modern dünyada böyle zeminlerde oynanmıyor futbol. Futbolcuların değeri artarken, futbolun değeri artarken futbolun oynandığı zeminlerin de aynı oranda önemsenmesi gerekiyor çünkü.
Her iki takım da bastıkları zemini hesap ederek temkinli başladılar oyuna. Bu da takım oyunundan ziyade bireysel becerilerin öne çıkacağı bir karşılaşmanın habercisiydi bize. Nitekim doğru dürüst bir pozisyonun olmadığı daha o dakikaya kadar bir tek korner atışının bile kazanılmadığı maçta orta alandan Oğuzhan’ın pasıyla buluşan Talisca ceza sahası dışından sol ayağıyla topu gayet teknik bir plaseyle filelerle buluşturunca Beşiktaş öne geçiverdi. Ama henüz karşılaşmanın 20. dakikasıydı.
Santraforun arkası Talisca için en uygun yerdi zaten. Hiç savunmaya yardım etmediği ve topla buluşma yüzdesinin düşük olduğu düşünülürse. Talisca gibi savunma sevmeyen Quaresma’nın bir de topla buluşma konusunda sorunu var. Final paslarına hep 1-2 metre uzak kaldı. Kartal 2. golü bulamayınca
Osmanlıspor giderek atak isteğini artırdı. Artık oyuna ortaktı ev sahibi.
Bu arada Siyah-Beyazlıların savunma zaafları da bir bir ortaya çıkıyordu. Takım bağlantıları da kopunca Osmanlı oynamaya Beşiktaş karşılamaya başladı daha çok. Ama değişmeyen tek şey son derece düşük olan tempoydu. Osmanlı’nın Beşiktaş sahasında fazla görünmesinin ardından Şenol Güneş, Q7’yi alıp Tolgay’ı oyuna soktu ve savunma önünü üçledi. Sahaya rağmen Tolgay-Oğuzhan-Atiba’yla birlikte akışkan organize futbola geçti Beşiktaş.
Bu arada Kartal’ın en kötüsü Q7’nin oyundan çıkarken ne hakla sinirlendiği ise anlaşılamadı. Hakem Palabıyık 90’da Tolgay’a yapılan penaltıyı es geçti ama Cenk’in 90+3’te attığı golle Beşiktaş iyi oynayarak bitirdiği maçtan 3 puanı almış oldu.