Ayıboğan namlı Valdemir Potin’in, halk desteği yeri öpen sevgili müttefikleri Muktedir Makropiç ile Mukteber Sisikovski’nin moralini yükseltmek için düzenleyip epeyce de uzattığı Makronezya tatili, nihayet bitmişti.

Potin, konuklarına en değerli öğüdünü de onları adalarına uğurlarken vermişti: Dişleri dökülen despot, lapayı şapırdata şapırdata yemeliydi!

Mikronezya’nın Ulu Çoban’ı ve Bitania’nın Obur Bit’i de “yumuşama lapası”nı şapırdatmalı, despotluklarına karşı artan öfkeyi muhalefet liderlerinin gönlünü alarak yumuşatmalıydı.

Muktedir Makropiç, minnak adasına döner dönmez ilk iş, danışmanlarını çağırıp istibdatına muhalefetin liderleri var mıdır, kimlerdir öğrenmek istedi.

“Gizli muhalefetin lideri, Yolcuymuş gibi görünen Devrimülk Balkonlu’dur” dediler. “Açık muhalefetin kaçak lideri ise Kabus Kılçıkov.”

Mikronezya müstebiti Makropiç, derhal ikisinin de Betonit Saray’ın “beyaz çay daveti”ne çağrılmasını, gerekirse cebren getirilmelerini emretti. 

Öğleden sonra, Mikronezya’nın muktedir, muhalif ve muhalifimsi üç yaşlı yönderi, Saray’ın yumuşak içimli beyaz çay saatinde bir araya gelmiş bulunuyorlardı. Muktedir Makropiç konuklarına, onlar da Makropiç’e baktılar. Üçünün de ahı gitmiş vahı kalmış, birer ayağı çukurdaydı. Aralarında bir halden anlayış hali oluştu.    

Muktedir Makropiç, kendini salıverip dertleşti:

“Belleğim gitgide zayıflıyor. Bu sabah merdivenin başında durdum; çıkmış mıydım, inecek miydim, bilemedim.”

Kabus Kılçıkov, anlayışla başını sallayıp içini çekti. “Ah Ulu Çoban’ım, benim durumum daha beter. Geçen gün kendimi yatakta oturur buldum. Uyanıp kalkmış mıydım, yoksa yatacak mıydım, bilmiyordum.”

Muhalifimsi Devrimülk Balkonlu, aralarında en çökük görünen, zaten en yaşlısıydı. Ama onlara küçümseyerek baktı. 

“Tahtalara vurayım, benim belleğim zehir gibi!” diye böbürlenirken oturduğu koltuğun varaklı ahşabını iki kez tıklatıp sordu: “Kim o?”