Galatasaray’da Dursun Özbek tarihi oy rekoruyla başkan oldu. Hak etti de. 2 yıl 2 şampiyonluk ve bu ekonomik şartlarda su almadan ilerleyen koca bir gemi. Ne var ki, bu şampiyonlukların temel taşlarından Erden Timur’un ayrılığı Galatasaray’daki coşkuyu sönük bıraktı. GSYİAD ve Divan Kurulu’nun “kapalı” kutlamaları dışı üyelerle bir araya bile gelemedi koca kulüp. Çünkü şampiyonluk kutlamasının yapılacağı günlerde Erden Timur krizi gündemdeydi. Ayrılmamalıydı Timur. Bırakmamalıydı Özbek. Timur niye bu kadar önemli diyecek olursanız, Icardi’nin sosyal medya paylaşımlarına bakmanız yeter. Takımla yönetim ve camia arasında hava yastığıydı. Krizleri yumuşatıp yansıttı. Gerçi, son 1 yılda özellikle Fenerbahçe ile girişilen yarışta “bazı” arkadaşlarınca çok yalnız bırakıldı, hatta dışarıda dedikodusu da yapıldı, ama Erden Timur’un, burada Adnan Polat’ın 2000’li yılların ortalarında gösterdiği duruşu göstermesi ve inadına kalması gerekirdi. Sonuçta Özbek gibi, Timur gibi Polat gibi isimler kolay yetişmiyor Türk sporunda!

A Milli Futbol Takımımızın Avrupa Şampiyonası finallerinde Gürcistan’la oynayacağı maça 8 gün kaldı, hâlâ ülke havaya giremedi. Geçenlerde dünya devi İtalya ile maç oynadık, kimsenin haberi olmadı. Bizim aklımız fikrimiz renkler arasındaki kayıkçı kavgasında. Kimse Uğurcan’ın, Kerem Aktürkoğlu’nun, Semih Kılıçsoy’un, Ferdi Kadıoğlu’nun ve Hakan Çalhanoğlu’nun performansıyla ilgilenmiyor. TFF ve Milli Takım sponsorları da eski havalarında değil. Eskiyi anımsıyorum da Ülker’i, Turkcell’i, Mercedes’i, Nike’ı, Arçelik’i ve daha birçoğu meydanlarda etkinlik düzenler, halkı havaya sokarlardı. Demek ki onların da işine geliyor bu sessizlik! Hani gidip 3 maç oynayıp (yani elenip) dönsek kimsenin umurunda olmayacak. Yazık, Türk futbolunun “milli”liğini görmeyenlere daha da yazık!