Aslında sonucu belli bir seçimdi. Ünal Aysal’ın sarı renkli listesi Ali Dürüst, Celal Gürcan, Semih Haznedaroğlu, Adnan Öztürk, Abdurrahim Albayrak, Sedat Doğan gibi ağır topların getirdiği oylarla kongreden farklı ‘galip’ ayrıldı.

Evet, gerçekten tarihi bir genel kuruldu. Belki 2000’den fazla üye ‘tepki’ nedeniyle oy kullanmaya gelmemiş, belki eski Başkan Adnan Polat, ses tellerindeki ‘hafif’ rahatsızlığı gerekçe gösterip veda konuşması yapmak için liseye uğramamıştı ama sandığa koşan 4 bin üye, Sarı-Kırmızılı ailenin geleceğine ilişkin çok önemli bir karara imza atıyordu. Öncelikle şunu söylemekte yarar var ki 3 adayın da seçim sürecinde birbirlerine ‘bel altı’ vurmaması, seçim günü kargaşa yaşanmaması, ‘olaylı’ mali genel kurulun ardından bir pansuman oldu Galatasaray için.

Her 3 aday da yarım bin yıllık geçmişin getirdiği kültürel altyapılarıyla sakin bir kongre geçirdi. Birlikte Galatasaray Lisesi’nin bahçesiyle Grand Court’ta kulis yapılmadı mı?

Yapıldı; hem de en etkin biçimde... Öncelikle yönetime aday olan isimlerin kulüp üyelerini bahçede karşılamaları, minik sohbetler, geleceğe ilişkin bir-iki küçük ‘enformasyon’ kararsız seçmeni etkilemeye yetti. Bahçedeki sohbetin en önemli konukları İnan Kıraç, Ergun Gürsoy, İzettin Doğan’dı. Ve bu üçlünün Aysal’ı işaret etmesi, Galatasaray’ın yeni başkanının önünü açıyordu.

Mehmet Helvacı, önceki Başkan Adnan Polat’la giriştiği sinir harbinin kurbanı olup beklediği oy sayısının yüzde 10’unu bile yakalayamadı. Öyle ki ‘geleneği’ temsil ettiğini hatta Özhan Canaydın’ın ‘vasiyeti’ni taşıdığını dolaylı olarak vurguladığı halde sadece kendi jenerasyonundan oy alabildi.

Turgay Kıran’ın taktiği farklıydı. O güler yüzle bir şeyler yapmaya çalıştı. Belki kulüp böylesine fırtınalı günler geçirmese, genel kurul üyeleri ‘Turgay’ı da deneyelim. Ne de olsa değerlere sahip çıkan bir kardeşimiz’ diyerek gri pusulayı sandığa atabilirlerdi ama görünen o ki ne gelenek ne nostaljik hava Galatasaray’ı şu fırtınalı sulardan çıkarmaya yetmeyecekti.

Ve bu ortam, ‘gerçekçi’ projeler sunan, koltuğa oturduğu anda sıcak para sorununun aşılacağının sinyallerini veren Ünal Aysal’ı avantajlı kılmıştı. Çünkü ‘realite’yi temsil ediyordu Aysal ve ekibi...

Ortaya çıkan müthiş fark için de yapılacak tek yorum, ‘listelerdeki güç farkı...’

Hiçbir adayın hiçbir yöneticisini ‘iş yapar-yapamaz’ diye yargılamamak gerek. Hem yüreklice aday olan bu kişilere saygısızlık olur hem de etik anlayışa uymaz. Ama bir gerçek var ki geçmişe damgasını vurmuş Ali Dürüst’ler, Semih Haznedaroğlu’lar, Abdurrahim Albayrak’lar, Ali Gürsoy’lar, Celal Gürcan’lar varsa üyeler oy kullanacakları renk için fazlaca düşünmezler.

Evet, Ünal Aysal kazandı ama bu görev bir anlamda ateşten gömlek. En iyi olasılıkla hazirana dek ödenmesi gereken 65 milyon dolarlık bir taahhüt duruyor G.Saray yönetiminin önünde. Ondan önemlisi bu kulübe kaliteli bir teknik direktör ve 12-13 standart üstü futbolcu gerek. En iyimser yaklaşımla 50-60 milyon dolar da öyle gitti. Buyrun size 120 milyon dolarlık bir servet.

Galiba seçim yorgunluğunu attıktan sonra hem Mehmet Helvacı hem Turgay Kıran, “İyi ki ihale bize kalmadı” diyeceklerdir.