Maçtan bir gün önce UEFA’nın internet sitesindeki başlık ilginçti: “Türklerin Şükrü Saracoğlu kalesi... ” Öyle ya 15 maçtır Avrupa’da hiç yenilmemişti Fenerbahçe. Hem de Inter’inden CSKA’sına, PSV’sinden Chelsea’sine puansız gitmişti nice dev... Böyle bir miras vardı Daum’dan Zico’ya, Zico’dan da Aragones’e kalan...

Ama İngilizlerin topçularına ‘Gunners’larına dayanmayacaktı Fenerbahçe’nin duvarları. Yıkılıverdiler iskambil kağıdı gibi.

Gerçi belliydi salının gelişi taaa geçen cumartesi gününden, Kocaeli’ndeki yalancı bahardan....Ama yine de geçmişe güveniyordu herkes. Düşünmüyorlardı da Edu - Lugano’nun iyi iki ön liberosuz tel tel döküleceğini... Selçuk ve Maldonado’lu orta saha ile üst düzey maçlar oynanmacağını da hesaplamamışlardı başkan, yönetim ve teknik kadro olarak. Üstelik solbek R.Carlos artık yıpranmış, Halit Deringör ağabeyimizin dediği gibi ‘ahı gitmiş, vahı kalmıştı...’ Sağ kanatta Gökhan, canı acıya acıya oynadığı için verimli olamayacaktı. Colin Kâzım, Aragones’in kaprisine takılmıştı... Üstelik Alex de eski Alex değildi. Semih ve Güiza mı? Atsalar ne olurdu ki? Attılar da ama fazlasını yediler. Aragones’in “taş devri” futbolu kalenin yıkılan duvarlarına engel olamayacaktı... Arsenal’in ‘Gunners’ lakaplı genç topçuları istediklerini alıyordu sonbahar akşamı İstanbul’un Anadolu yakasından...