O değil de… Kabaş’ın “tweet”ine dahi beş yıl hapis isteniyor…
Ve böyle bir ülkede, “ifade özgürlüklerinin” ağır baskı, tehdit altında olduğunu, devletin zirvesi kabul etmiyor.
Cumhurbaşkanı Erdoğan; “Türkiye basının en özgür olduğu ülkedir!” cümlesini kurabiliyor.
Davutoğlu, tıpkı selefinin yaptığı gibi, milletler camiasının baş döndürücü başarımızı çekemediği için birtakım algı operasyonlarına başvurduğunu iddia ediyor.
“Baskı mı? Ne baskısı? Hiç fol yok, yumurta yokken bize iftira atıyorlar”a getiriyor.
Ha tabii bir de paralel lobiciler var.
Paralel lobiciler gidiyorlar, Avrupa Parlamentolarında lobi yapıyorlar, Türkiye’nin basın ve ifade özgürlüğü karnesini karalayan zehir zemberek raporlar, kararlar çıkartıyorlar.
Elemtere fiş, kem gözlere şiş bu uğursuz faaliyetler ve de aslı astarı olmayan hınzır iftira operasyonları sadece Avrupa medyası ve parlamenter çevrelere uzanmıyor; AB ülkelerinin en tepe katmanlarına dek erişiyor ve etkili oluyor…

Hollande’ı Renzi izledi
Bu sebeple Hollande Paris yürüyüşünde örneğin, dünyanın gözleri önünde hemen ilk sıradaki devlet, hükümet başkanlarını, samimiyetle kucaklayıp öperken; T.C. Başbakanı’nı soğuk bir selamlamayla yetindi.
Ağır iftira yüzünden(!) “özgürlük ve basın düşmanı” yaftası yiyen Başbakanımıza canlı yayınlar önünde açıkça tavır koydu.
Yetmedi…
Yürüyüşten iki gün sonra bir TV programında.. bu kez Renzi; milyonların önünde “Davutoğlu’nun orada, bir basın özgürlüğüyle dayanışma ve destek yürüyüşünde ne işi vardı?” manasına gelen laflar söyledi.
Yürüyüşün yapıldığı geçen pazardan bu yana gerçekte Türkiye’de herkesin sorguladığı yaman çelişkiye parmak bastı.
Başbakan, dünya tarafından önüne çıkarılan acı tabloya/aynaya bakmak yerine, atarlanıp.. muhataplarına kızıyor.
Bir “tweet”e “beş yıl hapis” istenen bir ülke yönetiminde değilmiş gibi, “yorum yapmak cüretini kendinde bulan” İtalya Başbakanı’ndan afra tafrayla açıklama istiyor!
Bizzat bu tavrın zaten özgürlükle bağdaşmadığını ve özgürlük karşıtı konumunu, özgürlük düşmanı imajını güçlendirdiğini fark etmiyor. Fark etse dahi aldırmıyor…
Paris’e gidiyor… “Ben Charlie’yimcilerin” yürüyüşünde açıkça dışlandığı halde, pişkin gülümsemesini bozmadan.. dünya liderleriyle kol kola girip yürüyor.
Türkiye’ye dönüyor… “Ben Charlie’yim”e dayanışma vermeyi amaçlayan gazeteyi hedefe koyuyor.
Bu kertede vahşi bir kuralsızlık, ilkesizlik, derin çelişkiler yumağı ve “göz göre göre lades”ler, “yerseniz!”ler üzerine ne söylenebilir ki…