Sen, ben, o, biz, siz ve hatta onlar; hepimize futbolu sevdiren mekândı İnönü... Daha ekmeğe “papa” dediğimiz minicik yaşlarda tanıştık o heybetli mabetle; kimimiz annemizin elinden tuttuk, kimimiz babamızın omzundan seyrettik “maççı abilerin” kendi arasındaki koşturmacalarını.

İlk sevda ilk aşkımızdı... “Futbol”, “futbolcu”, “top”, “gol” demeyi de orada öğrendik, ilk dayağı da orada yedik. Alfabesiydi Türk futbolunun, emektar Dolmabahçe... Kapalı tribünü hıncahınç dolduran Beşiktaş sevdalılarının bestesindeki gibi “Bu asla bir veda değildi” belki... Ama bir gerçek vardı ki 1940’ların sonunda İstanbulluya “Merhaba” diyen İnönü; namı diğer Dolmabahçe hatta bazılarının deyişiyle Mithat Paşa, alacakaranlıkla beraber kapılarını futbola kapatıverdi. Artık bu futbol şaheseri, anılarımızda yaşayacak; yitirdiklerimiz gibi... Evet, Çarşı’nın hep bir ağızdan söylediği gibi “Biz yine geleceğiz... Halaylarla, türkülerle yeri göğü inleteceğiz” belki ama buram buram “tarih” kokan bizim İnönü; Şeref Bey’iyle, Baba Hakkı’sıyla, Yusuf’uyla, Sanlı’sıyla, Vedat’ıyla, Samet’iyle, Rıza’sıyla, Gökhan’ıyla, Metin - Ali - Feyyaz’ı, Sergen’i, Tayfur’uyla “hatıralarımızın” baş köşesinde taht bundan böyle... Ve sadece Beşiktaşlıların değil, G.Saraylıların da içi yandı dün. Metin Oktay’ın golleri, Lefter’in bel kıran çalımları, Şenol Güneş’in kurtarışları da İstanbul’a “veda” ediyordu akşamın serinliğinde... Elbette futbolun olmazsa olmazı haline gelen biber gazı timi de tam kadroydu dün; olmaz olasıcalar!.. Sadece Beşiktaşlıların izlediği maçta kilolarca gaz bombası atmak kimin fikri, merak ediyorum ama o da unutulmayacak inanın!.. Maç mı?

İnanın kimse izleyemedi doğru dürüst. Sadece son golü kim atacak diye baktık sahaya.

Frikik kazanıldığında “Sergen...” geldi aklımıza; ne de güzel vururdu topun sibobuna... Ya Yusuf; Oğuzhan’ın zarif çalımları onu hatırlatıyordu... Hey gibi rahmetli Vedat, ne paslar atardın savunmanın önünden... Peki ya goller? Skoru değiştiren Veli Kavlak gitmiş sanki Süleyman Seba gelmişti. Topu rakipten söktü, mermi gibi vurdu. G.Birliği kalecisi göremedi bile. Acaba o mu kapıyordu perdeyi? Hayır, Olcay’ın önce direk sonra ağlarla kucaklaşan vuruşu “İnönü’nün fişini çekecek” gibi dururken Holosko çıktı sahneye... Süleyman Seba’nın açtığı perdeyi Slovak futbolcu kapıyordu İnönü’de. Ne sevindi anlatamam... Artık vakit tükeniyordu, gözler doldu. 4. hakem 2 dakika kaldırdı; lafı yedi: “5-10 dakika uzatsana be adam...” Kale arkasındaki “Bu maç hiç bitmesin” pankartı da gecenin özetiydi galiba.

Sonra bitiş düdüğü ve binlerci kişinin sahaya inip futbolcularla kucaklaşması...

Evet, Beşiktaş muhteşem bir şekilde “veda” etti İnönü Stadı’na. Skor öyle, 35 belki 40 bin seyirci, pankartlar, şarkılar, yeni besteler... Keşke şu biber gazı krizi de hiç olmasaydı “veda” gecesinde de yeni günün ilk ışıklarına kadar yaşasaydık bu son geceyi...