17 Nisan 2011’i bir yere not edin. Bu tarih, Güneydoğu’da futbolun, sporun ‘teslim’ bayrağını çektiği gündür. Ve artık yeni bir sayfa açılmıştır ülkemizin uzak ucunda. Ve bu sayfada, ne yazıktır modern çağın barış çubuğu, çağdaş toplumların çimentosu futbolun Diyarbakır’a el sallayışı yazmaktadır koca koca harflerle..

Evet, bir dönem bitti pazar günü.

Değil mi ki Diyarbakırspor, ama parasızlık, ama ilgisizlik, ama etnik çekişme yüzünden kapısına kilit vurdu, bir devir batmıştır artık Güneydoğu’nun Paris’inde. Üstelik sessiz sedasız gitmiştir Yeşil - Kırmızılı efsane. Gözyaşları ince ince akmıştır, geçmişi anımsayan bölge insanının. Ey sorumlular; utanın, sıkılın, hatta, insan içine çıkmayın. Artık hiç suçlamayın oradaki bölge insanını meydanlara toplanıyorlar, her karışıklıkta kenti birbirine katıyorlar diye. Çok değil, ellerinde bir oyuncakları vardı, hafta sonları onunla moral buluyor, güç depoluyor, gündem yaratıyorlardı, ama aldınız ellerinden Diyarbakırspor’u.

Kimler mi bitirdi Diyarbakırspor’u? Ben bilmem! Düşünün ortaya çıkacaktır. Bu takım gül gibi Süper Lig’de top koştururken, bir Bursa deplasmanında “PKK Dışarı” diye aşağılanan, ardından Türkiye Futbol Federasyonu’nun ev sahibi ekibe verdiği 40 bin liralık komik para cezası sonrası, “Biz demek ki bu ülkenin takımı değiliz” psikozuna kapılıp, rövanş duygusu ile Bursasporluları taşlayanlar inanın, Diyarbakır efsanesinin tükenişindeki ‘en zayıf’ halkadır.

TFF, istememiş Diyarbakır’ı, bazı güçler kabullenememiştir, bölgedeki kardeşliği, huzuru... Siyasiler sessiz kalmış, kentin eşrafı, “Küfür yemek için mi cebimizden para vereceğiz” diyerek çekilmiştir sahneden. Çok değil, geçenlerde bir devlet büyüğü ile sohbet ediyorduk. Şu olaylı Bursa serisinde Diyarbakır’ın en önemli mülki amirlerinden biriydi kendisi. Yazılmaması kaydı ile dedi ki, “Eğer Federasyon, Bursa’ya hak ettiği cezayı verse, sistem sahip çıksa, kendi halindeki taraftarımızı ‘PKK’lı diye aşağılayanlar ceza alsa, Diyarbakırsporlular, Diyarbakırlılar rövanşı kendileri almak için stada koşmazdı o gün. Atmazlardı o taşları, bilirdi ki birileri haklarını koruyor. Ama koruyamadı, Federasyon Diyarbakırımızı...”

Evet, bu kadar basit. O günden sonra baş aşağı gitti Diyarbakırspor. Önce hükmen yenilgiler, derken kenti terk eden teknik adamlar, futbolcular, para desteğini çeken bölgenin işadamları.

Ve 17 Nisan 2011... Denizli maçında, “Maddi olanaksızlıklar nedeniyle düşmek üzere olduğumuz Bank Asya 1. Lig’den çekiliyoruz” açıklaması. Sahi, bu Diyarbakır bir dönemler nasıl ülke futbolunun nasıl cazibe merkezi olmuştu, anımsadınız mı? Hatırlatayım. Hani, bölgeyi, huzurun başkenti haline getirmeye yemin etmiş bir emniyet müdürü vardı! Evet, evet, Gaffar Okkan’dan söz ediyorum. Onun çabaları ile bu takım Süper Lig’e çıkmıştı. Onun şahsi girişimleriyle Saffet’ler, Kemalettin’ler, Murat Şahin’ler, Erkan’lar Diyarbakır’a gelip Yeşil - Kırmızılı renkleri şampiyon yapmışlardı.

Ve galiba 1999 yazıydı, Türkiye Kupası finali de bölge insanının ülkeye entegre olması için Haluk Ulusoy federasyonu tarafından cesurca Diyarbakır’a alınmıştı. O günlerde tanıştık, Okkan’la. Yediğimiz akşam yemeği sonrası, “Şimdi otele gider yatarız” diye konuşurken, lafa karıştı: “Arif kardeş, ben senin babanın yanında komiser olarak çalıştım. Eğer ben seni bu gece yarısı Ofis Meydanı’nda yürürken, ciğer kebap yerken görmezsem, müdürüme mahcup olurum. İşte cep telefonum, çık otelinden istediğin saat, gez kale duvarları önünde, ye kebabını...”

Gerçekten de çıktım, dolaştım. Taksim’deki, Alsancak’taki, Kızılay’daki kadar rahattım. Ki o tarihlerde bölge kaynıyordu ama Diyarbakır halkı dışlamıştı terörü; Türkmen’i, Kürt’ü, Arap’ı, Terekeme’si, Zaza’sı inanmıştı Gaffar müdüre. Çocuklar ellerindeki taşları sopaları bırakıp Yeşil - Kırmızılı bayrakla tribünlere gider olmuşlar, ‘Apo’ sloganları, “Yaşa Diyarbakırspor’a dönmüştü...”

Sonra mı? Biliyorsunuz, ağlatmayın en iyisi beni. Bölgeye barışı getiren Gaffar müdürün, Emniyet Müdürlüğü’nün koşarak 1 dakika mesafede yarım saat boyunca mermilerle taranarak öldürüldüğü hain suikastı hatırlatmayın. Sordum, soruşturdum vahşi saldırının hemen ertesinde; huzur ve kardeşlik adına hainlerle vuruşarak son nefesini vermiş.. Yemiş mermiyi, düşmüş, ama tabancasının şarjörünü bitirip, bu ülkenin ölümsüz kahramanları arasındaki yerini almış...

İnanamamıştım, inanmıyordum aramızdan ayrıldığına!

Ta ki şu 17 Nisan 2011’e dek! İşte o gün indi toprağın altına! Hem de artık dönmemecesine. Artık Diyarbakırspor da yok, Gaffar müdür de!