Kakao kıtlığı başlayınca Merkez Pastanesi’nden kovulan müdürlerden biri, sokakta yürürken pastanenin yeni müdürüyle karşılaşır. Hal hatır teatisinden sonra selef müdür biraz buruk, dayanamayıp pastanede işlerin nasıl gittiğini sorar. 

Halef, “İyi gidiyor valla” der.

Selef şaşırır. 

“Bu yoklukta, nasıl olur? Çikolatasız pasta mı yapıyorsunuz, yani?”  

Yeni müdür, gururla itiraz eder: “Tabii ki hayır! Biraz zor oldu ama boktan çikolata üretmeyi başardık.”

Eski müdür kızar: “Dalga mı geçiyorsun sen benimle?”

“Yok yahu! İnanmazsan gel de bak, zaten imalathane şuracıkta.”

Kovulan müdür, inanmaya inanmaya da olsa halefinin peşine takılır. İmalathaneden içeri girince, yeni müdür otomasyon şalterini kaldırır, birkaç düğmeye basar ve taşıma bandının ucundaki bok öbeği, metal bir çanın altından geçtikten sonra önlerine gerçekten bir öbek çikolata hamuru olarak gelir. 

Yeni müdür, ağzı bir karış açık bakakalan eskisine, “Çekinme, tadına da bak!” der. Şaşkın adamcağız parmağını merakla çikolata hamuruna daldırır, ağzına götürüp yalar ve yüzünü buruşturur.

“Gerçekten çikolata, ama… Tadı boktan!”

Halefi dudağını büker: “Eh, ne bekliyordun?