Marmara depreminden sonra PEN’in hazırladığı, Cumhuriyet Kitapları’ndan yayımlanan Ay Sallanıyor adlı kitapta şiirlerini okuyoruz şairlerimizin: 

Müslim Çelik “acı erinç şarkısı”, Sabahattin Yalkın “Bir damla kanın cehennemi”, Sururi Baykal “kaçkın öfke”, Tansu Bele “mercan kırığı”, Vedat Yazıcı “Baharın çığlığı” diyor depreme. 

Ahmet Necdet depremde yitirdiğimiz yazar çevirmen Nesrin Arman için “sismik bir tuyuğ” sunuyor. Ayten Mutlu, üç derin kuyuyu anlatıyor, toprağı, denizi, göğü ve bebeği. Hasan Mercan, depremde ölen çocukların anılarına sesleniyor. Metin Cengiz şiir öykü karışımı bir metin fısıldıyor. Necati Tosuner “Dersimiz Deprem” diyor.

DİZELER ACI DOLU

A. Hicri İzgören: “Bir çizik atıyorum acının bamteline”

Arife Kalender: “Ölüm adın deprem bugün”

Arzu Ayçiçek: “ah usta/ sen ‘mutluluğun resmini’ yapmadın ya,/ biz yaptık işte acının resmini”

Aslı Durak: “İçimde patlıyor volkan/ deprem odağıdır şimdi yüreğimin toprakları”

Aydın Öztürk: “Enkazlar Sustu Ya Kalbimiz”

Bedrettin Aykın: “Yükselen ağıtlardık/ kırılmış aynasında sabahın”

Gülsüm Cengiz: “Yerin altından korkunç uğultularla gelip/ Yaşamı ortasından yırtan o gece”

Güngör Gençay: “Bin sesli ölüm çığlıklarının tanığı oluyorum”

Hakan Savlı: “Dolaşıp duruyorum şafak sökerken cesetlerin üstünde”

Halim Uğurlu: “ne varsa sildi süpürdü”

Hidayet Karakuş: “Dayan insanoğlu genişlet aklını/ yıldızlar da üşür depremlerde”

Hilmi Haşal: “Sinsi bir korku ıssızlığı gökte/ yerde ve aradaki sis ormanında/ gözlerimi o granit görüntüyle doldurdum/o amansız yalnızlıkla”

M. Güner Demiray: “Ağla sevgili yurdum ağla”

Mehmet Kıyat: “İçimizdeki yıkıntı/ Büyür acılarla birlikte/ Acımız dağlardan geçmez”

Metin Güven, “Geriye kalan sadece/ Geceye yenik düşen kör ve dilsiz kan”

Mustafa Köz: “Haydi söyleyelim son sözümüzü/ ölümdür çünkü ilk adımız, ilk adımımız”

Müştak Erenus: “Kocaman bir yürek taşıdım getirdim”

Yeşim Ağaoğlu: “acının rengi toz duman/ tarifini hiçbir şiir yapamaz”

Yılmaz Yeşildağ: “Rengini yitirmiş seslerinde ağlayan kentlerin”

DİZELER ÖFKE DOLU

Aydın Hatipoğlu: “Marmara’ya ölüm gömleğini giydiren/ Yazgı değil/ bizim ellerimizdi”

Gazanfer Eryüksel: “Daha çok ölürüz efendiler/ daha çok ölürüz”

Özgen Seçkin: “zamanı kavrıyorum şimdi değerinden çok/ ölümü sürüyor üzerime/ kapatıyor görüntümü ve sesimi”

Salih Bolat: “Bir tarihimiz yok şu ölümlü dünyada”

Sedat Umran: “Dışa vuruyor toprak bastırılmış öfkesinde/ Bin yıllık suskunluğun kin ve kavgalarını”

Tarık Günersel: “Yaşamayana anlatamaz yaşayan”

Tülay Ferah: “Ah çağdaş ölülerimiz/ Ve yedeğinde bizler”

Zerrin Taşpınar, “Benim bu yıkımın nedeni”

*

İnsanı doğayla barışık yaşamaya, akla ve bilime çağırıyor şairlerimiz, doğaya, akla, bilime, insana düşman olanlara inat.