Cumhur iktidarı devlete, kurumlarına, yöneticilere, kadrolara tam hâkim. Asker, polis, yargı, diplomasi, eğitim, her alanda tam kontrolü sağladı iktidar.
Bu AKP ve MHP için mutluluk verici olmalı...
Ancak bu mutluluktan ulus pay alıyor mu? Sanırız yanıtlanması gereken soru bu.
Memurlar için 2026-27 için yapılan zam görüşmeleri çöküntünün bazı boyutlarını gözler önüne serdi. Gerçek şu: İktidar kamu çalışanlarına kendince gerçek zammı 5 yılda bir yapıyor. Ya da oy alabilmek için her seçimden önce “yüksek” zam yapıyor. Oy verirsen para var, yoksa yok... Eğitim-İş Genel Başkanı Kadem Özbay’ın, “Verilen zam zaten alınca buharlaşmış olacak” saptaması haksız mı?
Beş yıllık demokrasi geçerli ülkede. Anlık demokrasi henüz toplumumuzun da vazgeçilmez istemi değil. İşte yurttaşlığın indirgendiği nokta.
Memur-Sen ve Kamu-Sen canhıraş pazarlık yapıyormuş gibi yaptılar, sonunda iktidar partilerinden gelen talimata harfiyen uydular. Hakem heyetinin toplanmasını sağlayıp masadan kalkmaları çok komik oldu.
Çöküntünün başka bir boyutu...
Bir savunma sanayi firmasına kayyum atandı. Her türlü özendirme, devlet ilgisinden faydalanan firmanın sahibine FETÖ ve ona danışmanlık yapan hukuk profesörü İsmet Sayhan’a casusluk gibi en ağır suçlamalar yöneltiliyor. Sayhan’ın Bahçeli ile de fotoğrafı var.
İddialar doğru çıksa durum çok vahim, çıkmazsa ayrı vahim. Bir de olayların buraya gelmesini bir gizli tanığın ifadesinin sağladığı iddiaları var ki... O çok tanıdık.
Diğer çöküntü görüntüsü Suriye’den. Aslında hissedilmeye çoktan başlanmıştı ama demek ki devleti yönetenlerin duyarlılıkları pek yeterli değil. Barrack’ın “Suriye’de federasyon altı bir çözüm iyi olur” sözleri Türkiye’yi fena boşa düşürüyor.
“Türkiye’de Osmanlı millet modeli, Suriye’de tam üniter yapı” politikası çok çelişikti zaten. ABD, bir adım sonra “Suriye’de federatif yapı” derse ne olacak? Devletin hazırlığı var mı? Veya bunu niye öngöremedik?
Nitekim İsrail ve güneydeki Dürzilerin bir kısmı durmuyor. Bir Dürzi din adamı “bağımsızlık”tan kapıyı açtı. Suriye başımıza bela oldu bile...
İşte üç örnek...
Erdoğan ve AKP, onun iktidarda kalmasının kayıtsız koşulsuz tek dayanağı Bahçeli ve MHP, bir seçim daha kazanır mı, kazansa ne değişir?
Oysa değişim iyidir. Yapanı buluncaya kadar, yapamayanları göndermek kötü bir şey olamaz ki...
